Ο Tolstoy πίστευε ότι σε κάθε άνθρωπο μπορεί να προσαρτηθεί ένα κλάσμα. Ο αριθμητής του κλάσματος αυτού δείχνει αυτό που πραγματικά είναι, ο παρονομαστής του, αυτό που νομίζει ότι είναι. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής...
Αυθαίρετο πόρισμα (αυθαίρετο διότι ο Tolstoy αναφέρετραι αποκλειστικά σε ανθρώπινα όντα, παίρνω όμως το θάρρος της γενίκευσης εκ του "καθ' ομοίωσιν"): το κλάσμα του Θεού θά πρέπει να έχει παρονομαστή που να τείνει στο μηδέν. Μηδέν δεν μπορεί να είναι, διότι διαίρεση δια του μηδενός δεν ορίζεται. Σιωπηλά υποθέτουμε ότι κανείς δεν είναι υπεράνω της μαθηματικής νομοτέλειας (ο Πλάτων το εξέφρασε ως ανάγκη στον Τίμαιο).
Παρασκευή 4 Μαΐου 2007
Το κλάσμα του Tolstoy
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Να δύο πιθανές δογματικές που προκύπτουν:
1. Ο αριθμητής του Θεού τείνει στο άπειρο και ο παρονομαστής του τείνει στο μηδέν.
2. Ο αριθμητής και ο παρονομαστής είναι ίσοι.
Παραλλαγή της πρώτης είναι το αντίστροφο κλάσμα, οπότε μιλάμε για ψώνιο που αγγίζει το θείον.
Της δεύτερης παραλλαγές είναι τρεις:
2α. Ο αριθμητής και ο παρονομαστής ισούνται με τη μονάδα, οπότε έχουμε να κάνουμε με σοφό και ολιγαρκή.
2β. Ο αριθμητής και ο παρονομαστής όντας ίσοι, τείνουν στο άπειρο, κάτι που φανερώνει μια κάποια μεγαλομανία.
2γ. Ο αριθμητής και ο παρονομαστής όντας ίσοι, τείνουν στο μηδέν. Αυτό θα μπορούσε να το εκλάβει κανείς και ως ταπεινότητα - αγαθότητα, ίσως - ίσως και κάπως σοφιστικέ.
Αυτό είναι μια υποδειγματική, πλήρης διερεύνηση της μαθηματικοκοινωνιολογικής σχέσης του Tolstoy.
Δημοσίευση σχολίου