Λαμπελέτ / Παπαντωνίου: Πεταλούδα

Στις τελευταίες σελίδες των Οδηγιών για τη Διδασκαλία των Νέων Αλφαβηταρίων”, έκδοση του 1923 του Εθνικού Τυπογραφείου, βρήκα αυτό τραγουδάκι του Γεωργίου Λαμπελέτ (1875-1945) σε ποίηση του Ζαχαρία Παπαντωνίου (1877-1940). Δεν ξέρω αν μπορεί να το βρει κανείς κάπου αλλού (έχουν εκδοθεί τα Άπαντα του Λαμπελέτ;), κι έτσι αποφάσισα να το αντιγράψω.


Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.

Ψάχνοντας τα PDF μου, τελικά, βρήκα μια έκδοση της Βιβλιοθήκης του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1920), όπου συγκεντρώνονται 16 τραγούδια του Λαμπελέτ σε ποίηση του Ζαχαρία Παπαντωνίου με τίτλο “Τα Χελιδόνια”. Ο Παπαντωνίου αφιερώνει το βιβλίο στον αδελφό του, ζωγράφο Αθανάσιο. Η αφιέρωση είναι ιδιαίτερα συγκινητική, αξίζει να τη διαβάσετε:

Ἀδελφέ,

Μοὺ ἔδωσες τὴ βαθύτερη πληγὴ ποὺ μποροῦσε να δώσει ἡ ἀγάπη. Σοῦ δίνω αὐτοὺς τοὺς στίχους.

Ξέρω πόσο αὐστηρὸς θὰ εἶσαι μέσα στὴν ὀμορφιά ποὺ ζῆς. Ὃμως ἀξίωσε τους μ᾽ἓνα βλέμμα καλοσύνης. Ἤθελα νὰ δώσω στὰ παιδιά λίγο τραγούδι, ὅπως ὁ πατέρας μας τὰ γράμματα, ὅπως ἐσὺ τὴ γραμμὴ καὶ τὸ χρῶμα. Κοινὸ συναίσθημα ὠδήγησε καὶ τοὺς τρεῖς κοντὰ στὴν ἡλικία ποὺ δὲν τὴν ἄγγιξεν ἀκόμα τὸ κακό. 

Ἐπάλεψα μ᾽ἓνα θεριὸ νὰ σὲ λυτρώσω - νικήθηκα. Αὐτὴ εἶναι ὃλη μου ἡ ἱστορία. Ἂλλη δὲ θὰ μοῦ ἒπρεπε. Κάθε ἂνθρωπος γυρίζει ἀπὸ τὴ δική του μάχη. Ὃσο γιὰ τὴ Ζωή, δὲν ἀφῆκες νὰ μὲ γελάση. Μ᾽ἒμαθες πὼς ἒχει κάτι θετικό, κι αὐτὸ εἶναι ὁ Πόνος, ὁ αἰώνιος δημιουργὸς τῆς θρησκείας, τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς τέχνης.

Λοιπόν, χωρὶς νὰ κοιτάξης τὴ φτώχεια τῆς προφορᾶς, κράτησέ με λίγο, ἀγαπημένε, στὸ κατώφλι τῶν λαμπρῶν κόσμων ποὺ σὲ πῆραν. Δὲ θὰ σοῦ ταράξω τὴν ἱερὴ σιωπή. Πολὺ σιγά, ἤθελα νὰ σοῦ πῶ  τοῦτο μόνο, πὼς ἡ μνήμη, ἡ μεγάλη αὐτὴ πίκρα καὶ τιμὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐφύλαξε πιστὰ τὴν ἠθική σου ποὺ ἦταν κρίνο καὶ τὴν παλέτα σου ποὺ ἔλαμπεν ἀπὸ ἥλιο…

Ζαχαρίας Παπαντωνίου