Βρήκα σε μια ομάδα, εδώ στο FB, την ακόλουθη δήλωση του Schoenberg˙ την μεταφράζω ελεύθερα αποφεύγοντας να σχολιάσω, μόνο να θυμίσω, ότι ανάμεσα σε αυτούς που είχε αποθαρρύνει ήταν κι ο Cage, ο οποίος σίγουρα είχε το απαραίτητο πάθος…
“Θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα μου ως δάσκαλος, την ικανότητά μου να αποθαρρύνω την πλειονότητα των μαθητών μου από το να γίνουν συνθέτες. Από τις εκατοντάδες των μαθητών μου, τελικά, έξι με οκτώ γίνονται συνθέτες. Θεωρώ, ότι αυτοί που χρειάζονται ενθάρρυνση πρέπει να αποθαρρύνονται, έτσι ώστε, μόνον αυτοί για τους οποίους η σύνθεση είναι μια εσωτερική ανάγκη, ένα πάθος, να συνεχίζουν, έστω κι αν έχουν αποθαρρυνθεί χιλιάδες φορές.” (Riggs, 2010, p.19)
*
Η ιστορία με τον Cage πάει κάπως έτσι:
S. Ή θα κάνεις αυτό που σου λέω, ή θα χτυπάς συνέχεια το κεφάλι σου στον τοίχο.
C. Προτιμάω να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.
1 σχόλιο:
Δημήτρη καλησπέρα. Νομίζω πως πια η σχέση δασκάλου - μαθητή έχει καθιερωθεί ως αμφίδρομη και όχι πομπού - δέκτη. Δεν ξέρω αν τότε θεωρούνταν μεγάλος δάσκαλος (γιατί συνθέτης αναμφίβολα ήταν πολύ μεγάλος), αλλά σήμερα η αναγνώριση ενός προσόντος κρίνεται και από τους μαθητές.
Δημοσίευση σχολίου