Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Ωδειακές Ιστορίες

- Κύριε θέλω να μάθω να παίζω άρπα.
- Μα δεν κάνεις πιάνο;
- Μάλιστα κύριε.
- Τι τάξη είσαι;
- 2ο Μέση.
- Ε, καλύτερα να πάρεις το Πτυχίο σου πρώτα και μετά ασχολείσαι με άλλο όργανο.
- Κάνω 12 χρόνια κύριε. Πόσο πιάνο πια να μάθω;

3 σχόλια:

haris k είπε...

και εγώ κάνω 1,5 χρόνο και δεν έχω ούτε βαθμό προκαταρκτικής χαχαχαχαχα

VOUTES SUMMERCAMP - MUSIC είπε...

Δημήτρη καλησπέρα,

Ο μικρός πλην περιεκτικός διάλογος που ανέβασες περικλείει πολλές, στενάχωρες ομολογουμένως, αλήθειες για την πάσχουσα σε πολλά σημεία μουσική παιδεία της Ελλάδας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί τι πρέπει (και στην ουσία τι είναι εφικτό) να γίνει για να αλλάξουν τέτοιου είδους νοοτροπίες που καταρρακώνουν το πνεύμα και το εγκλωβίζουν στα στενότερα των καλλιτεχνικών πλαισίων όσον αφορά στη σκέψη και κατά συνέπεια στην πρόοδο.

Συγκεκριμένα στο York (για τη μουσική παιδεία του οποίου δύναμαι και να μιλώ) συνάντησα αμέτρητα δεκαοχτάχρονα παιδιά, χωρίς την πολύχρονη ωδειακή εμπειρία να παίζουν δύο και πολλές φορές τρία όργανα σε αρκετά υψηλό επίπεδο και εξίσου καλά. Θα μου μείνουν αξέχαστες δύο (ανάμεσα σε πολλές άλλες) στιγμές:

1) Πρωτοετής φοιτητής ο οποίος έπαιζε πιάνο και βιόλα να ερμηνεύει λειτουργικά τη Fanfara από το πρώτο βιβλίο σπουδών του Ligeti στη βιόλα και

2) Σε ένα κομμάτι μου για τσέλο και πιάνο, οι εκτελεστές (επίσης πρωτοετείς) να είναι και οι δύο πιανίστες και τσελίστες ταυτόχρονα.

Το δια ταύτα είναι ότι μάλλον απέχουμε πολύ από έναν ανοιχτό τρόπο καλλιτεχνικής σκέψης ο οποίος θα χρησιμοποιηθεί ως βάση για την καλλιέργεια του ταλέντου και της δημιουργικής διδασκαλίας. Όσο ρομαντικό και αν ακούγεται, ελπίζω πάντα σε ένα καλύτερο (και ας μου επιτραπεί η έκφραση "πιο ελεύθερο") μουσικό μέλλον σε σχολές, καθηγητές και μαθητές.

Dimitri Sykias είπε...

Η δική μου γενιά απέτυχε έστω και κατ' ελάχιστο να δημιουργήσει καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφεις στο York. Το χειρότερο είναι ότι παραλάβαμε από τους παλιότερους (Καλομοίρη και γενικότερα την Εθνική Σχολή, αλλά και Δέλλιο, Δραγατάκη κ.α.) μια μουσική παιδεία με εξελικτική δυναμική και την πνίξαμε σε Πτυχία και Διπλώματα χωρίς αντίκρισμα. Τα Δημοτικά Ωδεία ήταν μια κάποια ελπίδα, αλλά με την βοήθεια των αντιδημαρχίσκων πολιτισμού (sic) μεταλλάχθηκαν σε ψηφοθηρικές αγελάδες και μεις αντί να ψάχνουμε για παράλληλες ψάχναμε για κανένα μισθό. Για να μην είμαι ισοπεδωτικός, μερικά ωδεία, δημοτικά και ιδιωτικά, προσπαθούν για το καλύτερο, αλλά δεν έχουν την κρίσιμη μάζα να κάνουν την διαφορά.

Εναπόκειται στη δική σου γενιά να διορθώσει, εμπνεύσει και δημιουργήσει μια μουσική παιδεία στα ίχνη πρώτιστα της αρχαίας ελληνικής και δευτερευόντως της ευρωπαϊκής.