Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

What I might have done...

When I was eleven years old, I was a lost cause as a student. One evening, I heard my parents in the next room talking about me. My mother was crying and said to my father, “What are we going to do with our son? Any day now they will expel him and then what will become of him?” As I listened to her, I could feel her anguish as acutely as if it had been my own. I promised myself from that moment on I would work up to my potential. I kept my word and grew up to be the scholar you see before you now.


If I had not overheard my parents that day, I would have grown into a good but ordinary person, since it was in my nature to do so. But imagine what would have happened after I had left this world and arrived in the place called the “Heavenly Court,” where they would show me everything I could have achieved? The grief I would have felt! There is no greater hell than to see what we might have done, but failed to do.
Νetziv, Rav Naftali Zvi Yehuda Berlin (1816-1893)

Όχι, δεν ασπάστηκα το Ταλμούδ. Διαβάζω Kabbalah, μαζί με τα εγχειρίδια της Adobe, το gossip.gr, λίγο κοσμολογία για να ξέρω τι δεν ξέρουν κι οι σοφοί, Πρωταθλητή για τα νέα του Ολυμπιακού, λύνω καμιά εύκολη άσκηση από τον Κανέλλο και τον Τόγκα μπας και δεν ξεχάσω νωρίς τ’ όνομα μου και σπάνια πια κάνα βιβλίο μουσικής. Αν το δει κανείς από τη θετική του πλευρά όλα αυτά δείχνουν πολύπλευρα ενδιαφέροντα, αν το δει από την αρνητική, έλλειψη στόχου.
Πως να ξέρω όμως what I might have done αφού δεν το έχω have done, και πολύ περισσότερο πως να επωμισθώ το βάρος του failed to do αφού τελικά δεν το have done; Ας μου το δείξει από τώρα το Heavenly Court για να μη μου ζητάει μετά τα ρέστα!

Το εβραϊκό κείμενο διαβάζεται από (δεξιά προς τ’ αριστερά): mem mem nun και σημαίνει άκου τη ψυχή σου. 

3 σχόλια:

george hatzimichelakis είπε...

Αυτό δεν είναι τίποτα ...

Σκέψου, να μην είχανε ξεχάσει ξεμανταλωμένη την Κερκόπορτα...

Ανώνυμος είπε...

Ποτέ δε μπορείς να ξέρεις what you might have done ή what might have happend αν δε φτάσεις ως το τέλος για να κάνεις τον απολογισμό. Μια λύση θα ήταν να βιώνουμε παράλληλες συνειδητές ζωές( πόσο ευχαριστημένοι θα έμεναν όλοι! ) ή να παίρναμε μια γεύση από τα "προσεχώς" .Σε αυτή τη ζωή όμως, δυστυχώς, είμαστε αναγκασμένοι να διαλέγουμε ανάμεσα στα μονοπάτια που μας παρουσιάζονται και να πρέπει να ζήσουμε και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με την απόφασή που πήραμε.

Dimitri Sykias είπε...

... και πάντα να σκεφτόμαστε την απόφαση που δεν πήραμε, και να την θεωρούμε, σωστά ή λανθασμένα, ορθότερη απ' αυτήν που τελικά πήραμε (ή, το χειρότερο, που πήραν άλλοι για μας) ...