Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

iPrelude I: ChordPark



Αντιμετωπίζω την σύνθεση ως «λύση προβλήματος». Γι αυτόν το λόγο θεωρώ το How to Solve It του Polya το καλλίτερο εγχειρίδιο "σύνθεσης". Ο σπουδαστής της Τέχνης και τεχνικής της σύνθεσης καλείται να λύσει τα μουσικά προβλήματα που του θέτει ο δάσκαλός του, είτε είναι για παράδειγμα η εναρμόνιση μιας δοσμένης μελωδίας, η σύνθεση ενός αναγεννησιακού μοτέτου, η σύνθεση μιας φυγής σε δοσμένο θέμα, είτε τέλος η σύνθεση ενός οποιουδήποτε κομματιού “a la manière de”. Κρίνεται με βάση ένα σύστημα κανόνων, οι οποίοι είτε τίθενται αυθαίρετα – Αρμονία και Αντίστιξη Dubois, Prout κλπ – είτε αποτελούν απόσταξη ενός συγκεκριμένου ύφους και τεχνικής που χρησιμοποιήθηκε κάποια στιγμή στο παρελθόν – ύφος και τεχνική Palestrina, Bach, κλασικής περιόδου κλπ. Ο συνθέτης θέτει ο ίδιος το πρόβλημα και προσπαθεί να δώσει τη βέλτιστη λύση. Ο Mascagni, στην Cavalleria για παράδειγμα, θέτει το πρόβλημα της μουσικής περιγραφής (πρόχειρα λέγω «περιγραφής», μπορεί να πρόκειται κατά περίπτωση για φιλοσοφικό στοχασμό, εντύπωση, έκφραση συναισθημάτων κλπ) του ερωτικού πάθους, της συζυγικής πίστης και απιστίας και το λύνει εντός ενός συγκεκριμένου μουσικού συστήματος. Οι Monteverdi και Gesualdo έλυσαν ανάλογα προβλήματα μέσα σε άλλο σύστημα. Πολλές φορές κρίνοντας τη λύση ενός μουσικού προβλήματος, λανθασμένα κρίνουμε το σύστημα και όχι την ίδια τη λύση του προβλήματος, θα έλεγα ότι το ορθόν και η ομορφιά μιας λύσεως σκιάζεται από την προτίμησή μας για κάποιο άλλο σύστημα. Κάτι ανάλογο μπορεί να παρουσιαστεί και στον αδελφό κλάδο της μουσικής, τα μαθηματικά: το πρόβλημα ένα, η απόδειξη του Θεωρήματος των Πρώτων Aριθμών, κάποιος μπορεί να προτιμήσει την απόδειξη των Hadamard και Vallé Poussin (1896), ή την στοιχειώδη των Erdös (1949) και Selberg (1950). Σίγουρα δεν πρόκειται απλά για θέμα προτίμησης, υπάρχουν πολλοί άλλοι παράγοντες που πρέπει να συνεκτιμηθούν και στα μαθηματικά και στη μουσική. Δεν αποκλείεται βέβαια η λύση ενός μουσικού προβλήματος – και όχι μόνον - να απαιτεί την κατασκευή ενός νέου συστήματος, στον 20ο αιώνα μάλιστα αυτό ήταν το πλέον σύνηθες, το καθολικό σύστημα – common practice period – των δύο προηγούμενων αιώνων εγκαταλείφθηκε και κάθε μουσικό έργο παρουσιαζόταν μαζί με το δικό του σύστημα (για την ακρίβεια τα περισσότερα από αυτά τα συστήματα ήταν παραλλαγές της δωδεκάφθογγης μεθόδου σύνθεσης του Schoenberg, με εξαίρεση, λαμπρότητος καινοφανούς, συτά του Ξενάκη).
Το πρόβλημα που έθεσα στον εαυτό μου, προς χάριν του ιστολογίου μου, ήταν να συνθέσω ένα κομμάτι με βάση ένα κατάλογο κλασικών, jazz και 20ου αι. συγχορδιών που είχα συντάξει για τους μαθητές μου. Τα δεδομένα του προβλήματος είναι τα εξής:

Μια σειρά συγχορδιών με κοινή θεμέλιο δεν έχει κατεύθυνση (επίσης ροή, δεν κορυφώνεται, δεν δημιουργεί πτώσεις και μοιραία φράσεις). Να κατασκευαστεί λοιπόν ένα μουσικό έργο / άσκηση που να δικαιολογεί και το μουσικό του εγχειρήματος και το έργο / άσκηση με βάση ένα δεδομένο κατάλογο ασύνδετων συγχορδιών.

Η έλλειψη κατεύθυνσης στη σύγχρονη μουσική δεν είναι πια πρόβλημα, στην τονική ήταν και είναι θεμελιώδες. Πως όμως θα μπορούσε να δημιουργήσει κανείς την αίσθηση, ή τουλάχιστον την ψευδαίσθηση της κατεύθυνσης στον συγκεκριμένο κατάλογο συγχορδιών; Η λύση που προσπάθησα να δώσω εστιάζεται ανάμεσα σε άλλα, σε δύο κύρια σημεία: στο ρυθμό και στην ενορχήστρωση και βέβαια δεν είναι πρωτότυπη, το Bolero του Ravel – ένα από τα εξυπνότερα αν μη τι άλλο έργα του 20ου αι. – δίνει ανάλογη λύση σε ανάλογο πρόβλημα. Το επαναλαμβανόμενο ρυθμικό στοιχείο του ταμπούρλου και ο ισοκράτης Ντο συνιστούν ένα συνεκτικό πλέγμα πάνω στο οποίο δημιουργούν την κίνηση τα εναλλασσόμενα μοτίβα των οργάνων και η αλλαγή των ηχοχρωμάτων μέσω της ενορχήστρωσης.
Όπως τις ασκήσεις της γεωμετρίας της έλεγχε με αυστηρότητα ο απρόσιτος και κατά προτίμηση γηραιός και σεβάσμιος καθηγητής των μαθηματικών στο Γυμνάσιο, έτσι και εγώ περιμένω τον αυστηρό έλεγχο της λύσης μου στο πρόβλημα που σας εξέθεσα.

Να η πρώτη σελίδα του καταλόγου των συγχορδιών:


και η πρώτη σελίδα του κομματιού:


Τεχνική Σημείωση
1. Αν το buffering του video αργεί και έχετε την τελευταία έκδοση του Real Player η οποία διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο (v.11 beta), μπορείται να κατεβάσετε το video στον υπολογιστή σας για απρόσκοπτη ροή.
2. Είναι πλέον γνωστό, ακόμη και στον Αριστομνήμονα ήρωα του Harmarn Papeerte, ότι με κλικ οι εικόνες μεγεθύνονται.


18 σχόλια:

nicon είπε...

Εντυπωσιακότατο και ευστοχότατο!

Η μοναδική μου «ένσταση» κρύβεται στην πρώτη-πρώτη φράση. Πάντα θεωρούσα τη σύνθεση μια ειλικρινή έκφραση συναισθημάτων (με ή χωρίς αφορμή) που δεν μπορούν να εξωτερικευτούν με διαφορετικό τρόπο. Υποθέτω ότι η «λύση προβλήματος» που αναφέρεται δεν ταυτίζεται με το πραγματικό αίτιο της δημιουργίας της... Γι' αυτό και η «ένστασή» μου μπήκε σε εισαγωγικά.

Έτσι δεν είναι...;

Dimitri Sykias είπε...

Χμμ… μάλλον όχι…
Ένα τέτοιο σχόλιο περίμενα για να επαναδιατυπώσω, σε δεύτερο επίπεδο, μια σκέψη μου που είχα αναφέρει σε παλαιότερη καταχώρηση, έστω και αν απογοητεύσω τον άγνωστο φίλο μου nicon. Η μουσική δεν εκφράζει τίποτε, ούτε άλλωστε διηγείται και κάποια ιστορία, ακριβώς όπως και το σκάκι (Schoenberg). Το κακό με την μουσική είναι ότι πρέπει να ακούγεται και αυτό είναι πηγή πολλών παρανοήσεων! Η πραγματικά καλή μουσική, ας πάρουμε για παράδειγμα την ρε# φούγκα από το πρώτο βιβλίο του Bach, μπορεί κάλλιστα να παραμείνει στο χαρτί και να «ακούγεται» μόνον στο τελειότερο μουσικό όργανο που είναι ο εγκέφαλος (και όχι η ανθρώπινη φωνή). Η μουσική είναι σχέσεις μεταξύ των παραμέτρων της. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κλάψει κανείς με την εν λόγω ρε# φούγκα, μπορεί όμως ένα δάκρυ να μουσκέψει και την σελίδα με το θεώρημα του Πάππου και βαθειά να συγκινηθεί μπρος την εξίσωση του Schroendinger. Γιατί αυτό; Και η φούγκα του Bach και το θεώρημα του Πάππου και η εξίσωση του Schroendinger εκφράζουν «όμορφες» σχέσεις. Και γιατί αυτές οι σχέσεις είναι «όμορφες»; Αυτές οι σχέσεις είναι όμορφες επειδή είναι όμορφες! Πιστεύω ότι η ομορφιά είναι η μόνη έννοια η οποία επιδέχεται κυκλικό ορισμό. Αν μπορείς να «δεις» την ομορφιά, αυτή η ταυτολογία δεν σε ενοχλεί ακόμη κι ο Goedel να είσαι – παρεμπιπτόντως ο Goedel δεν μπορούσε να δει την ομορφιά των σχέσεων που εκφράζει η Τέχνη, άκουγε φτηνές οπερέτες προς μεγάλη απογοήτευση του φίλου του Einstein που ως γνωστόν ήταν εραστής του Mozart.
Συνοψίζοντας: η μουσική είναι σχέσεις μεταξύ των παραμέτρων της, ο συνθέτης είναι ο αρχιτέκτονας, ο μηχανικός και ο εργολάβος αυτών των σχέσεων. Τα συναισθήματα είναι παραπροϊόν (με την καλή έννοια) της μουσικής, καλό και ευχάριστο όσο δεν συσκοτίζει την πραγματική φύση της.
Το ίδιο το σύμπαν είναι σχέσεις, η ομορφιά αυτών των σχέσεων το κάνουν Κόσμο.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Ισότιμο με το "Μέγα Ίσον" του Ιωάννη Κουκουζέλη. Μάθημα, θεωρητικό και αισθητικό, κυριολεκτικά.

Διόλου τυχαία, αντίστοιχες συνθέσεις, που δεν προορίζονταν για την αυστηρή λειτουργική χρήση (εκκλησιαστικό τελετουργικό) , οι βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί μελουργοί ονόμαζαν "μαθήματα". ΄Τα "μαθήματα" όμως (συνθέσεις λύσεις ή εξηγήσεις μουσικών προβλημάτων, παιχνίδια θεωρητικά ισως)πολλές φορές κατέληγαν να είναι οι πλέον εξελιγμένες και γοητευτικές συνθέσεις.

Φαινομενικά μοιάζει να χωρίζουν την σύνθεση σου αυτή από τα "μαθήματα"
προαιώνια πολιτιστικά σύνορα. Η ουσία όμως είναι κοινή.

nicon είπε...

Μάλιστα... Όντως έχουμε μια βασική διαφωνία εδώ... Λέτε ότι «τα συναισθήματα είναι παραπροϊόν» και ομολογώ πως —ακόμα και με τη θετική έννοια του προϊόντος— δεν μπορώ να το δεχτώ. Μιλώ καθαρά από βιωματική σκοπιά, μιας και η λιγοστή (ανέκδοτη) μουσική που έχω κατά καιρούς γράψει στη ζωή μου προέκυψε ως εκπλήρωση αυτής ακριβώς της ανάγκης μεταφοράς ενός συναισθήματος και όχι μιας «τεχνητής» παραγωγής του.

Είχα από καιρό στο μυαλό μου να ασχοληθώ ακριβώς με αυτό το θέμα και στο δικό μου blog και μου φαίνεται ότι θα πρέπει να το επισπεύσω, μετά το δικό σας έναυσμα...

Ωστόσο, και εφόσον έχετε αυτή τη σκοπιά γύρω από τη σύνθεση, θα ήθελα πολύ να μου πείτε: αλήθεια, γιατί γράφετε μουσική εάν δεν το κάνετε για να μεταφέρετε συναισθήματα ή εικόνες προς τρίτους; Ξέρω ότι ανοίγω μεγάλο κεφάλαιο, αλλά θα ήθελα λιγάκι να δω πώς το σκέφτεστε...

Dimitri Sykias είπε...

Μα για τη χαρά της εφεύρεσης σχέσεων αγαπητέ nicon. Ειλικρινά πάντως χαίρομαι τις διαφορετικές οπτικές των ακροατών της μουσικής μου. Με έκπληξη και πολύ ενδιαφέρον ακούω τα σχόλια μετά από μια συναυλία που έχει παιχθεί έργο μου. Θα ήθελα να διευκρινίσω πάντως ότι αυτά που γράφω αφορούν σε μια προσωπική προσέγγιση στη μουσική – ανάλυση, σύνθεση ακρόαση - κι όχι στη διατύπωση μιας γενικότερης θεωρίας.
Πολύ κολακευτικά τα σχόλιά σου φίλε Μπερεκέτη, ας με συγχωρέσει ο μαΐστορας Ιωάννης.

nicon είπε...

Δεκτό, αν και όχι προτιμητέο για μένα. Χαίρομαι που κι εσείς με αντιμετωπίσατε με τον τρόπο που με αντιμετωπίσατε. Καλημέρα!

kukuzelis είπε...

Και τα συναισθήματα ωστόσο θα μπορούσαν, από μιαν άποψη, να θεωρηθούν σχέσεις κάποιου πράγματος (ας πούμε του ιδιαίτερου φάσματος συναισθημάτων που διαθέτει έκαστος) με κάποιο άλλο (του εξωτερικού κόσμου, ας πούμε). Η δυσκολία έγκειται στο ότι είναι δύσκολο (ίσως όμως όχι απίθανο) αυτές οι σχέσεις να εκφραστούν μαθηματικά. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η μουσική διαθέτει τη δυνατότητα να δημιουργεί, σε δεύτερο επίπεδο, ενδιαφέρουσες (όμορφες;) και αόρατες σχέσεις ανάμεσα στο "συνολικό μέσα" και το "συνολικό έξω" του ακροατή... Επίσης, είναι ενδιαφέρουσα η μεταφορά που χρησιμοποιείται στην ιατρική για να περιγράψει μια κατηγορία ψυχικώς ασθενούντων: "δεν δονούνται συναισθηματικά"... Κουβέντες καφενείου (από την πλευρά μου) αλλά παίρνω το θάρρος και τις γράφω...

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Γράφω για να συμμετάσχω στη συζήτηση με τον nicon και το kouk.

Το συναίσθημα μπορεί να είναι η αφορμή μιας σύνθεσης, όχι όμως η βάση της. Θα μπορούσα να αρκεστώ σε αυτή την απλή διατύπωση, ωστόσο βράδυ είναι και επεκτείνω:

Ο συνθέτης δεν εχει να παλέψει με το πώς θα μεταφέρει συμβολικά τα συναισθήματά του στο χώρο των ήχων. Παλεύει με τον χρόνο και με το πώς να μην γίνει ανιαρός. Ας μην περιορίζουμε την μουσική δημιουργία στον χώρο της ασματικής μουσικής. Εκεί, η μουσική ακολουθεί την γλώσσα και την υπηρετεί. Μελετά - δημιουργεί - τυποποιεί καταλήξεις για να ακολουθήσει την στίξη του λόγου και διαμορφώνει μιαν εξαρτημένη από τον λόγο συμβολική. Μολονότι η ασματική μουσική υπήρξε η βάση της ανάπτυξης μουσικών μορφών, η μουσική (της δύσης τουλάχιστον) αναζήτησε ιδιαίτερα στον 20ο αιώνα τη αποδέσμευση από την ασματική μουσική. Ούτως ή άλλως, η οργανική μουσική είναι ενα διαχρονικό εγχείρημα αποστασιοποίησης από τον λόγο. Η ασματική φόρμα βέβαια, μπορεί να υφίσταται, είτε σε μελοποιημένη ποίηση, είτε σε οργανική μουσική. Στην πρώτη περίπτωση υπογραμμίζει και ακολουθεί το ποιητικό νόημα. Στη δεύτερη λέει: άκου τις νότες μου, πρόσεξε τη δομή μου, δες τα καταφέρνω και μόνη μου. Κι όμως, ενώ νομίζει ότι στέκει μόνη της, παρόλα αυτά μοιάζει ακόμα να τραγουδά, απλώς χωρίς λόγια. Όταν όμως η μουσική με το πέρασμα των χρόνων αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες που της παρέχει η ανεξαρτητοποίησή της από τον λόγο, τότε αρχίζει να αναζητά φόρμες που δεν θυμίζουν σε τίποτα λόγο, άρα ούτε μεταφέρουν αντιστοιχήσεις με δια του λόγου εκπεφρασμένα συναισθήματα με τα οποία στο παρελθόν συντασσόταν ως μία του λόγου θεραπαινίδα.

Και για να μην καταχρώμαι τον χώρο άλλο, παραπέμπω στις Στρουκτούρες του Μπουλέζ, ή ακόμα καλύτερα συνολικά στο έργο του Ξενάκη.

nicon είπε...

Αγαπητέ κ. Μπερεκέτη, ωραία τα λέτε περί άσματος και οργανικής μουσικής και θαυμάζω πολύ το αναλυτικό της σκέψης σας.

Ξεκινήσατε όμως μιλώντας για «συμβολική μεταφορά των συναισθημάτων», υπαινισσόμενος μια διαδικασία λογική. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η μεταφορά των συναισθημάτων οφείλει να είναι από διαισθητική έως μεταφυσική —αν θέλετε—, και σε καμία περίπτωση μια καθαρά λογική διαδικασία. Η λογική έρχεται μετά, ως ένα «συντακτικό» του μουσικού «λόγου» που θα μπορέσει να τον κάνει κατανοητό στον εκάστοτε (ομόγλωσσο) αποδέκτη ή ως ένα προκαθορισμένο πλαίσιο (π.χ. ανάθεση έργου) μέσα στο οποίο θα δράσει το συναισθηματικό στοιχείο.

Το συντακτικό αυτό είναι που κάνει τον ακροατή να αντιληφθεί το έργο· το ειλικρινές μεταφερόμενο συναίσθημα όμως είναι εκείνο που θα του δημιουργήσει την απαραίτητη ψυχική ανάταση και επικοινωνία.

Πιστεύω ότι η ο λόγος γέννησης ενός καλλιτεχνικού έργου δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανάγκη της πνευματικής επικοινωνίας δια μέσου των αισθήσεων. Και είναι πολύ όμορφο όταν τα παραδοσιακά εκφραστικά μέσα δεν μας αρκούν να εφευρίσκουμαι άλλα, νέα και πρωτοποριακά. Πολύ φοβάμαι όμως πως ο πειραματισμός χωρίς συναισθηματική αφορμή ανήκει περισσότερο στον —εξίσου λατρεμένο από μένα— χώρο των φυσικών επιστημών παρά στον καλλιτεχνικό.

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Ωραιότατη η συζήτησή μας. Σχεδόν ανοίγουμε ένα παράλληλο μπλογκ. Διαισθάνομαι ότι συμφωνούμε.

Γιατί αγαπητέ μου nicon, καθόλου δεν υπαινίσσομαι λογική διακασία στην δημιουργία μιας μουσικής συμβολικής των συναισθημάτων. Το αντίθετο. Αυτό συμβαίνει, όπως λέτε, διαισθητικά, μπορεί να καταλήγει αρκετές φορές σε μανιέρα, μανιέρα που πολλοί ακολουθούν, αλλά αυτή η μανιέρα ξεπερνιέται στα σπουδαία έργα και τα εκφραστικά μέσα ανανεώνονται συνεχώς. Γι αυτό και ο συνθέτης δεν αγωνιά για το πώς θα μεταφέρει συναισθήματα, ή εν πάσει περιπτώσει για το πώς θα διαχειριστεί τα συναισθήματά του, (αν αγωνιούσε γι αυτό, η λύση θα ήταν μπροστά του: μανιέρα). Ξέρει ότι η μετουσίωση των συναισθημάτων του ούτως ή άλλως θα συμβεί, αν προηγουμένως λύσει ένα βασικό πρόβλημα. Να διανοίξει οδό μέσα στον χρόνο. Η οδός αυτή ανοίγεται με τη βούληση.

Ας το δούμε απλά, ίσως γραφικά. Θέλω να χτίσω μια φωλιά για τον έρωτά μου. Η ένταση των συναισθημάτων μου με οδηγεί. Θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον έρωτά και ένα δάσος, ένας βράχος, ένα ξωκκλήσι. Αυτό αντιστοιχεί ως μουσική πράξη με το να τραγουδήσω ένα γνωστό παλιό τραγούδι, ή να σφυρίξω ένα σκοπό πάνω στη διάθεση της στιγμής που θα τον πάρει ο αέρας. Αν θελήσω να φτιάξω σπίτι, πρέπει να ασχοληθώ. Να μεριμνήσω.Μπορώ να φτιάξω ένα σπίτι σαν τα άλλα (μανιέρα).Αν θέλω να φτιάξω κάτι μοναδικό, επειδή έτσι με ωθεί η ένταση των συναισθημάτων μου, δεν σημαίνει ότι θα ανατρέψω συνολικά νόμους της φύσης. Θα τους φέρω να δουλέψουν έτσι όπως δεν έχουν ξαναδουλέψει. Τότε επιλύω πρόβλημα και φέρνω κάτι νέο.

Τώρα, για το θέμα της παραγγελίας. Θα πρέπει να απολογηθούμε για το πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτή:
Ανταποκρινόμαστε με τη συσσώρευση πείρας, στο χτίσιμο ερωτικών φωλεών, που αποκτήθηκε επειδή, ως καλλιτέχνες είμαστε πάντα σε ερωτική ετοιμότητα.

Πόσο χαίρομαι που ο αγαπημένος μου φίλος, ο dsyk, δίνει αφορμές για να συζητάμε....

Dimitri Sykias είπε...

Φαντάζομαι ότι ο Μπερεκέτης θα ανασύρει από το δυτικό και ανατολικό φιλοσοφικό του οπλοστάσιο μια εμπεριστατωμένη αντίθεση στη θέση του niconος. Στέκομαι όμως στην τελευταία φράση σας και ερωτώ: δεν είναι το έργο του Gauss ύψιστη Τέχνη; δεν είναι το έργο του Bach ύψιστη Επιστήμη; Τέχνη και Επιστήμη δεν έχουν ένα και μόνο σκοπό, να δικαιολογήσουν την σημαντικά ασήμαντη κουκίδα μας μέσα στο αχανές σύμπαν μας – και εδώ θα διαφωνήσετε – με μοναδικό μέσον την πέμπτη και πιο ακριβή μας αίσθηση: την νόηση;
… και εν τω μεταξύ ο Γεράσιμος απάντησε… αναρτώ το σχόλιο πριν διαβάσω την απάντησή του.

Dimitri Sykias είπε...

Το διάβασα και βρίσκω ότι το παράδειγμα της συναισθηματικής φωλεάς και της έλλογης οικίας ξεκαθαρίζει πλήρως τα πράγματα, τουλάχιστον αναπαριστά καθαρά τη θέση ενός υποσυνόλου του συνόλου των δημιουργών. Προσοχή σε καμιά περίπτωση δεν υπαινίσσομαι ότι το δεύτερο υποσύνολο, των συναισθηματικών, ας το ονομάσω πρόχειρα, παράγει κατώτερης ποιότητας έργα, ούτε ότι πρώτο, των λογικών, δεν παράγει καλλιτεχνικά σκουπίδια. Απλά πιστεύω ότι το όργανο είναι ένα, ο νους, τα άλλα είναι κουφά και τυφλά, που έλεγε και ένας συμπατριώτης μας.
Αλήθεια ο Μοδέστος των Εικόνων και του Μπόρις σε ποιο υποσύνολο ανήκει; Μήπως υπάρχει και τρίτο; (δεν αστειεύομαι).
Εγώ ένα κομματάκι ήθελα να ανεβάσω στο ιστολόγιο μου …

nicon είπε...

Κ. Μπερεκέτη, με καλύψατε πλήρως με το ευφυέστατο παράδειγμά σας και ειλικρινά δεν έχω τίποτε να προσθέσω!

Χμ... dsyk... δεν ξέρω αν η Τέχνη και η Επιστήμη έχουν ως κοινό σκοπό να δικαιολογήσουν, όπως λέτε... Μάλλον η Επιστήμη δικαιολογεί την προδιαγεγραμμένη πορεία μας στο μάταιο τούτο κόσμο και η Τέχνη τη «διασκεδάζει», με την ευρύτερη έννοια του όρου.

Σε κάθε περίπτωση, αισθάνομαι ότι οι δυο σας μου έχετε προσφέρει την ωραιότερη online συζήτηση που έχω κάνει έως σήμερα· και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό! Καλημέρα!

[Επιτέλους, να και κάποιος που κλίνει σωστά το όνομα "nicon"! Αφήστε τι έχουν δει τα μάτια μου...!]

γεράσιμος μπερεκέτης είπε...

Ως επίλογο, οφείλουμε στον Νίκωνα, μια αναφορά στο όνομά του. Εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου, κοντά στις μέρες που η συζήτησή μας ξεκίνησε.

Ο όσιος Νίκων ήταν Παφλαγόνας (Πόντιος). Γεννήθηκε περίπου το 920 και αποδήμησε στην Σπάρτη το 998. Μοναχός, αυστηρός,ανάλωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στον εκχριστιανισμό των τελευταίων παγανιστών που είχαν απομείνει στον Ελλαδικό χώρο, στους προγόνους των σημερινών Μανιατών. Περιήρχετο τα χωρία με την ακολουθία του, κρατώντας ένα Σταυρό, και προέτρεπε τους χωρικούς, κραυγάζοντας "μετανοείτε". Γι αυτό ο συναξαριστής τον ονομάζει "Νίκων ο Μετανοείτε".
Θρυλείται ότι οι μέθοδοί του δεν ήσαν απολύτως λεπτές. Το "μετανοείτε" δεν το εκφωνούσε παρακλητικά, αλλά απειλητικά. Το 1981, επισκεφθείς τον εκ μητρός τόπο καταγωγής μου, τα Παγγιά της Μάνης, άκουσα από γέροντες ότι ο άγιος Νίκωνας, όσους δεν μετανοούσαν, κρυφά τους φαρμάκωνε. Ο απρόσμενος θάνατός τους γεννούσε παραδειγματισμό για τους υπολοίπους αμετανόητους. Στο τέλος όλοι εκχριστιανίστηκαν. Αυτά λένε τα παλαιά που ενθυμούμαι.

Ο όσιος Νίκων εορτάζεται ως πολιούχος της Σπάρτης, ενώ ο nicon ως άριστος επισκέπτης αυτού του μπλογκ.

nicon είπε...

Ότι θα έβρισκα σχόλιο ολόκληρο αφιέρωμα στο όνομά μου (στο ψευδώνυμό μου μάλλον...) δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ!

Κι ό,τι ετοιμαζόμουν να σας πω πως το ψευδώνυμο έχει μια μικρή σχέση με το θέμα που συζητάμε, αφού πρωτοχρησιμοποιήθηκε από μένα κάποτε σε δημοσιοποίηση μιας «σύνθεσής» μου που —από τον πολύ πειραματισμό και τη βοήθεια ενός καθηγητή ελλείψει εμπνεύσεως— έπαψε να με εκφράζει, πλην όμως, αποτελούσε εργασία μαθήματος ηλεκτροακουστικής μουσικής και έπρεπε επειγόντως να παραδοθεί και να παρουσιαστεί στο κοινό. Μου ήταν αδύνατο να υπογράψω με το όνομά μου σε κάτι που δεν με αντιπροσώπευε! Έτσι εμφανίστηκα ως Νίκων. Υπήρχε, λοιπόν, ένα κάποιο «μετανοείτε» στην όλη ιστορία...!

Τώρα πια, ως nicon δημοσιεύω ακριβώς εκείνα που με αντιπροσωπεύουν καλύτερα ως άνθρωπο και ως μουσικό. Παράδοξο δεν είναι...; Και δεν το κάνω για να προστατεύσω τον εαυτό μου αλλά κυρίως για να μη «φαρμακώσω» άλλους κοινούς γνωστούς.

Καλημέρα! Μου φτιάξατε τη μέρα!

Dimitri Sykias είπε...

Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλλίτερη απόδειξη για τη θεωρία μου! Ξεκίνησα προσπαθώντας να βρώ κάποιες σχέσεις σε αντικείμενα που φαινομενικά δεν είχαν καμιά σχέση και το εγχείρημα κατέληξε στην εν Χριστώ μετάνοια έστω και μέσω χημικών ουσιών - αναφέρομαι στη μέθοδο του Νίκονος του Μετανοείτε. Έτσι πιστεύω ότι λειτουργούν τα μουσικά έργα στην επιφάνειά τους. Ο συνθέτης απλά κατασκευάζει με βάση κάποιους κανόνες - έστω κι αν ταυτόχρονα έχει στο μυαλό του το Θεό, μια γυναίκα, τα χρήματα μιας παραγγελίας, κλπ - τόσο πιο πετυχημένη μια κατασκευή όσο περισσότερες ιστορίες μπορούν να φτιαχτούν γύρω απ' αυτήν - εν τω συνόλω τους τόσο άσχετες με την κατασκευή όσο το καρμπυρατέρ μιας Lotus με το παράνομο ζευγάρι που φιλοξενείται στο σαλόνι της . Τα παραδείγματα από την ιστορία της μουσικής πολλά, αλλά αυτό είναι θέμα για ένα άλλο άρθρο. Ευχαριστώ από καρδιάς, Μπερεκέτη, niconα και Κουκουζέλη, με βοήθησαν να δω πιο καθαρά πολλά πράγματα που με απασχολούν.

nicon είπε...

Συνεχίζετε να μου φτιάχνετε τη μέρα και συγνώμη για την κατάχρηση του χώρου (είμαι πολυλογάς - τι να κάνουμε!).

Ας συγχαρώ πρώτα τον dsyk για τη σωστή ορθογραφία της γενικής του παρωνυμίου μου (Νίκονος και όχι Νίκωνος, όπως Ιάσονος και όχι Ιάσωνος...).

Να συμπληρώσω μόνο ότι, όπως και στην ποίηση, υπάρχει και η λεγόμενη αυτόματη γραφή, χωρίς την επιστράτευση κανόνων και αρχών (ενυπάρχουν μόνο υποσυνείδητα). Κανείς φυσικά δεν εγγυάται την αρτιότητα του αποτελέσματος, ωστόσο δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια των εκπεμπόμενων συναισθημάτων.

Καλημέρα και πάλι!

Ανώνυμος είπε...

Αποκωδικοποίηση....: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,.....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,.....
URL : www.siopi.gr
Γεια.....