Το Ποιείν κι ο Χρόνος

Ανασύρω στην επιφάνεια ένα σχόλιο του Γιώργου Χατζημιχελάκη με αφορμή το έργο του Ενδοχώρα για πιάνο:

"Ο καλλιτέχνης δεν είναι γνήσιο τέκνο της Εποχής του αλλά νόθο τέκνο του Χρόνου."

Το έργο σε εκτέλεση Απόστολου Ντάρλα και την σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιο του συνθέτη μπορείτε να βρείτε εδώ.

Δολοφονημένη Πόλη

Λίγα μέτρα πριν το τουρκικό φυλάκιο, αριστερά και δεξιά δυο δρομάκια οδηγούν σε δυο ψηλές μεταλλικές πόρτες, μέσα από μια τρύπα κοντά στο μεντεσέ, σαν σκουλικότρυπα που οδηγεί πίσω στο χρόνο, βάζω το χέρι με το κινητό και τραβώ φωτογραφία το πτώμα μιας δολοφονημένης πόλης.
Περνά ένας μελαχρινός μεσόκοπος από τον Έλληνα φύλακα, Χριστιανός αδελφέ, του λέει - η θρησκεία διαβατήριο. Η μαντίλα της κοπέλας που βρισκόταν λίγο πιο πίσω ήταν από  άλλο θεό.
Κομμένη στα δυο απ' τη χατζάρα του Τούρκου κι απ' τη βλακεία, τα λάθη και την προδοσία του Έλληνα. Μετά χορέψαμε ζεϊμπέκικο, φλερτάραμε με τον Ανάν και τώρα που μας έμεινε λίγο χρόνος σαν καλές καμαριέρες ζεσταίνουμε το κρεβάτι του Δομίνικου.
Όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει, η Κύπρος όμως σε ματώνει...

Σοφίες του δρ. Ουόλτερ Μπίσοπ

1. Μερικές φορές όταν ανοίγεις το μυαλό σου στο αδύνατον μαθαίνεις την αλήθεια.

2. Η φύση δεν αναγνωρίζει το καλό και το κακό παρά μόνο την ισορροπία και ανισορροπία.

3. Μόνο αυτοί που ρισκάρουν να πάνε πολύ μακριά μαθαίνουν πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν.

Hawking και πάλι

Σε μια ανάρτηση του παλιού μαθητή και φίλου Γιώργου Σ. διάβασα την εξής δήλωση του Hawking:

"Σκέφτομαι τον εγκέφαλό μου, σαν ένα κομπιούτερ που σταματά να δουλεύει όταν τα άλλα κομμάτια του αποτυγχάνουν να λειτουργήσουν. Δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή για χαλασμένους υπολογιστές οπότε ο παράδεισος είναι ένα ωραίο παραμύθι για όποιον φοβάται το θάνατο."

Σκέφτομαι ότι το μόνο που φοβάμαι τώρα πια είναι μη και χαλάσει ο υπολογιστής μου...

Ερωτήσεις Ιστορίας Μουσικής

Οι ερωτήσεις αυτές γράφτηκαν ως βοήθημα στην μελέτη των ωδειακών σπουδαστών του μαθήματος Ιστορίας της Μουσικής. Ο χωρισμός των κεφαλαίων και εν πολλοίς η ύλη που καλύπτουν βασίζεται στο εγχειρίδιο του Christopher Headington Ιστορία της Δυτικής Μουσικής, αλλά πολλές εξ αυτών για να απαντηθούν χρειάζεται μελέτη πληρέστερων εγχειριδίων.

Προς το παρόν καλύπτονται ερωτήσεις των κεφαλαίων 1-13.

Τις ερωτήσεις μπορείτε να κατεβάσετε σε αρχείο PDF από εδώ.

---

Για Ερωτήσεις Μορφολογίας εδώ.

Συναυλία Παλαιάς Μουσικής

Συναυλία Παλαιάς Μουσικής

Κυριακή 15 Μαΐου, ώρα 20.30

(Στη λήξη του σεμιναρίου “Ερμηνεία της μουσικής Μπαρόκ: J. S. Bach και John Dowland” με διδάσκοντες τους Π. Αδάμ, Γ. Χοϊδά, Θ. Μπάκα και  Θ. Κίτσο)

Περισσότερες πληροφορίες:

Ωδείο ATHENAEUM

Αδριανού 3, 10555 Αθήνα (Θησείο)

τηλ. 210-3211955, 3211949, 3211987

Για τους συμμετέχοντες στο σεμινάριο, είσοδος στη συναυλία ελεύθερη.

•

Πρελούδιο και Φούγκα

Scheidemann, Buxtehude, Böhm

και ο Johann Sebastian Bach

τσέμπαλο: Γεράσιμος Χοϊδάς

Στο β΄μέρος της συναυλίας, οι Θεοδώρα Μπάκα (σοπράνο) και  Θεόδωρος Κίτσος (λαούτο-θεόρβη), θα ερμηνεύσουν τραγούδια του John Dowland.

Λίγα λόγια για το πρόγραμμα
Είναι γνωστό πως η «βορειογερμανική σχολή» του 17ου αι. έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του μουσικού ιδιώματος όλης της Ευρώπης κατά τον αιώνα που ακολούθησε. Οι συνθέτες του προγράμματος αλλά και άλλοι (Reinken, Weckman, Sweelinck) διαμόρφωσαν αυτό το βορειογερμανικό ιδίωμα μουσικής για πληκτροφόρα και όχι μόνο.  Μεγάλη επίσης είναι και η επιρροή που άσκησαν οι συνθέτες αυτοί στο έργο του J. S. Bach, έμμεση (Scheidemann,) αλλά και άμεση (Buxtehude, Böhm).

Το Πρελούδιο (εισαγωγή, προανάκρουσμα) ήταν στο επίκεντρο της μουσικής δημιουργίας όσον αφορά τα πληκτροφόρα όργανα, καθώς επέτρεπε την αυτοσχεδιαστικού τύπου ανάπτυξη του μουσικού υλικού, αλλά και την αναζήτηση και τον πειραματισμό σε ελεύθερο ύφος (stylus fantasticus). Η Φούγκα, δομικά κατασταλαγμένος απόγονος της παλαιότερης αυστηρής αλλά και ελεύθερης αντιστικτικής μουσικής γραφής, αναδείχτηκε ως μεγάλη τέχνη, πάνω στην οποία «δοκιμάζονταν» οι συνθετικές ικανότητες των δημιουργών.

Το ζεύγος Πρελούδιο – Φούγκα, που θα μπορούσε να μεταφραστεί ως το δίπολο αυτοσχεδιασμός -  οργανωμένη σύνθεση, αποτέλεσε την αφορμή και τον πύρινα για το σχηματισμό άλλων, εκτεταμένων συνθέσεων: Fantasia, Toccata, ακόμα και Suita.
Τα έργα του προγράμματος προέρχονται από τις συλλογές για πληκτροφόρο manualiter, δηλαδή χωρίς πεντάλ. Ζωντανά και γεμάτα ενέργεια κομμάτια, αποτέλεσαν τη βάση για τη συνέχιση της παράδοσης που οδήγησε στην κορωνίδα της «βορειογερμανικής» σχολής, το έργο του J. S. Bach.

•

Πρόγραμμα

Heinrich Scheidemann (1595-1663): Praeambulum in d

Dieterich Buxtehude (1637? -1707): Praeludium und fuga (Toccata) in g BuxWV 163

Georg Böhm (1661-1733): Praeludium (Praeludium, Fuga und Postludium) in g

Johann Sebastian Bach (1685-1750): Toccata σε μι ελάσσονα

Das wohltemperierte Klavier, τόμος 2ος: Πρελούδιο και Φούγκα σε ντο μείζονα

ΤΣΕΜΠΑΛΟ ANDREA RESTELLI

Πρόκειται για τσέμπαλο κορυφαίας ποιότητας, αντίγραφο από την εποχή του Μπαχ. Η κατασκευή του είναι βασισμένη σε τσέμπαλο του Γερμανού κατασκευαστή Christian Vater (1738).

Ο Andrea Restelli είναι σήμερα από τους πιο περιζήτητους κατασκευαστές τσέμπαλων, φορτεπιάνων και κλάβικορντ και τα όργανά του χρησιμοποιούνται από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές και συμμετέχουν σε πολλές ηχογραφήσεις. Το συγκεκριμένο τσέμπαλο είναι το μοναδικό Restelli που βρίσκεται στην Ελλάδα.


Έχει δύο κλαβιέ, τρία ρεγίστρα και «λαούτο». Παίζει σε τονικό ύψος λα=392-415-440.  

Για τη συναυλία αυτή θα είναι χορδισμένο σε ¼ comma mean-tone temperament.

•

Βιογραφικό Γ. Α. Χοϊδά
Ο πιανίστας και τσεμπαλίστας Γεράσιμος-Ανδρέας Χοϊδάς εξερευνά την μουσική μέσω της ιστορικά ενήμερης ερμηνείας και είναι γνωστός στο κοινό για τις  αποδώσεις του σε έργα του παλαιού και του όχι και τόσο παλαιού ρεπερτορίου. Συνδυάζοντας την έρευνα και την καλλιτεχνική του προσωπικότητα, παρουσιάζει ερμηνείες όχι μόνον ιστορικά τεκμηριωμένες, αλλά κυρίως ζωντανές, τόσο για το κοινό όσο και για τον ίδιο, αντλώντας από το περιεχόμενο της μουσικής ως ρητορική και ψυχολογική Τέχνη, και ως μέσο μεταφοράς των προθέσεων του συνθέτη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Μετά το τέλος των σπουδών του έζησε στο Βέλγιο όπου σπούδασε τσέμπαλο και basso continuo με τους Kris Verhelst, Anne Galowich και Jos van Immerseel και εκκλ. όργανο με τους Lieven Strobbe και Joris Lejeune στο Lemmensinstituut και τη Βασιλική Μουσική Ακαδημία της Αμβέρσας. Παράλληλα ειδικεύθηκε στην ιστορικά τεκμηριωμένη ερμηνεία σε ιστορικά πληκτροφόρα και ασχολήθηκε με τη μελέτη του κλάβικορντ και του φορτεπιάνο.

Το ενδιαφέρον του εστιάζεται στο ρεπερτόριο της μουσικής του 17ου και 18ου αιώνα για τσέμπαλο και σύνολα όπου το πληκτροφόρο παίζει κυρίαρχο ρόλο, καθώς και στο πιανιστικό ρεπερτόριο του 18ου και 19ου αιώνα, το οποίο απέκτησε μια νέα διάσταση για το Γεράσιμο Χοϊδά, με την μελέτη σε πιάνα εποχής. Αρχίζοντας με την Τέχνη της Φούγκας (Αθήνα, 2005) και συνεχίζοντας με την Μουσική Προσφορά (ΜΜΑ 2008), έργο ζωής για το Γ. Χοϊδά αποτελεί η παρουσίαση των έργων του Ι. Σ. Μπαχ όπου το πληκτροφόρο παίζει κυρίαρχο ρόλο.

Ο Γ. Χοϊδάς έχει εμφανιστεί σε Ελλάδα (ΜΜΑ, ΜΜΘ, Μουσείο Μπενάκη, Ίδρυμα Β&Μ Θεοχαράκη, Παρνασσός, Αναγεννησιακό Φεστιβάλ Ρεθύμνου κ.α.) και εξωτερικό ως πιανίστας και τσεμπαλίστας παρουσιάζοντας σημαντικά προγράμματα μουσικής για σόλο πληκτροφόρο όργανο (τσέμπαλο, πιάνο), συνεργάζεται με ελληνικά και ξένα σύνολα μουσικής δωματίου (Il Traversiere, Inegales, Concerto Ellenico, En Praxi κα) και συμμετέχει σε ορχηστρικές παραγωγές (Καμεράτα, Κ.Ο.Θ. κα).

Διδάσκει πιάνο και τσέμπαλο στο Ωδείου Kodaly όπου διατηρεί μια από τις μεγαλύτερες τάξεις πιάνου στην Αθήνα. Προσκαλείται τακτικά και διδάσκει σε σεμινάρια πιάνου, τσέμπαλου και παλαιάς μουσικής.

CAGE | Μουσικό Μανιφέστο

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον John Cage το 1952 για τον Julian Beck και την Judith Malina, καλλιτεχνικούς διευθυντές του Living Theatre για να το χρησιμοποιήσουν σε μια παράσταση του Cherry Lane Theatre στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης. Είναι το πρώτο κείμενο των Διαλέξεων και Γραπτών του J. Cage που εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Wesleyan University Press με τον γενικό τίτλο Silence.

•

•

Τα γραπτά του Cage σε PDF με bookmarks μπορείτε να κατεβάσετε από την ενότητα 8. ΓΕΝΙΚΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ του ιστολογίου 3euk1L4 music library.

Θρήνοι (1996) / απόσπασμα

Θρήνοι (1996), απόσπασμα

για 24-φωνη μικτή χορωδία και ενόργανο σύνολο

•

Χορωδία "Εμμέλεια"

Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής

Θόδωρος Αντωνίου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Νοέμβριος 1996

Η Ζωή σε Απόσταση

Αύριο θα πεθάνω, σήμερα μαθαίνω ισπανικά.

Αγόρασα το “Η Ζωή σε Απόσταση” του Κωνσταντίνου Τσάτσου στις 17 Μαρτίου του 1986 από τον σταθμό ΗΛΠΑΠ της Ομόνοιας. Τόσα χρόνια και δεν ξέχασα τον πρώτο στοχασμό του έβδομου κεφαλαίου γι' αυτό ίσως και καθυστερώ να μάθω ισπανικά.
Ο Τσάτσος δεν υπήρξε σπουδαίος διανοητής, το παραδέχεται κι ο ίδιος: όχι πως είμαι τίποτα σπουδαίος, αλλά είμαι ιδιότυπος. Και αυτό είναι ενδιαφέρον. Διετέλεσε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, 1975-1980, ο δεύτερος κατά σειρά, ίσως γι’ αυτό να τον θυμόμαστε περισσότερο, αν κι ίδιος διαφωνεί: χρειάστηκε να γίνω Πρόεδρος Δημοκρατίας για να ανακαλύψουν οι συμπατριώτες μου ότι ξέρω να γράφω - και περιορίζονται στα διαγγέλματά μου!
Γράφει τους στοχασμούς του 85 χρονών κι όλος ο έβδομος κύκλος στοχασμών είναι μια άσκηση θανάτου. Παραθέτω μερικούς που βρίσκω αξιόλογους:

20. Ο καλλιτέχνης ως το τέλος μπορεί να διορθώνει το έργο του, ακόμη μπορεί και να το καταστρέψει αν δεν το βρει καλό. Ο άνθρωπος τη ζωή που έζησε δεν μπορεί να τη διορθώσει. Είναι χαραγμένη ανέκκλητα.
Και όταν έχει όλη τη ζωή πίσω του και την κρίνει, είναι καταδικασμένος να τη δεχθεί όπως τη έζησε, με όλα τα λάθη της, όλες τις αστοχίες της.
Η μετάνοια ίσως να τακτοποιεί τη θέση του απέναντι του Θεού. Απέναντι των ανθρώπων είναι αυτός που υπήρξε, αναλλοίωτα, ασυγχώρητος.

34. Έπραξα πολλά, δεν έπραξα το Ένα.

38. Αν μπορούσαμε να παίρναμε πέρα από τον τάφο τη ματιά που αγαπήσαμε στη ζωή μας, τι γλυκός που θάτανε ο θάνατος!

---

Κωνσταντίνου Τσάτσου, Η Ζωή σε Απόσταση, Οι Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1986

Κουντουριώτη 79

Ζωή και θάνατος είναι έννοιες σχετικές και εξαρτώνται εν πολλοίς από τα συμφραζόμενα και από τις πολιτιστικές καταβολές του καθενός που σκέφτεται πάνω στο θέμα. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο Schroendinger δεν θα συμφωνούσε με τον dr. Walter Bishop που διατύπωσε την ανωτέρω άποψη, απ' όσο γνωρίζουμε όμως απόψεις διατυπώνουν μόνο αυτοί που, έστω συμβατικά, θεωρούνται ζωντανοί.

Words of Wisdom from Robert Dick

It's OK to be smart and be a musician.

Don't play with straight metric vibrato for more than 2 waves before changing color.

Don't say you can't.

Think of how sound is perceived as well as how you make it.

Flutists should be able to do 50 sit-ups; that gives you the power to play softly.

Study acoustics.

Improvise.

Change things in a sequence.

Go "FFFFFFFFSS" for a good cat hiss (and watch out if the cat is in the room).

Go ahead, interpret the rests.

Bring in some life by playing at a moment before the expectation.

All sounds are OK to make on the flute except that buzz, blowing like you're playing a trumpet (that desensitizes lips).

Μικρές Ιστορίες 16: Αντιβαρύτητα

Το φαινόμενο Hutchison παρατηρείται όταν ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία με διαφορά φάσεως επιδρούν πάνω σε μέταλλα δημιουργώντας αντιβαρύτητα. Έκπληκτοι οι θαμώνες της ψαροταβέρνας "Λιμανάκι",  στον υποσταθμό της ΔΕΗ Κερατσινίου, εν μέσω γαρίδας και χταποδιού, είδαν μια ξύλινη βάρκα να υπερίπταται της καπνοδόχου. Το φαινόμενο είναι μοναδικό στα επιστημονικά χρονικά και ήδη μελετάται από επιστήμονες του CERN σε συνεργασία με τον τοπικό σύλλογο αλιέων.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ο αποχρωματισμός του περιβάλλοντος χώρου σε ακτίνα χιλιομέτρου με εξαίρεση την εναλλαγή ερυθρού-λευκού, γεγονός που ερμηνεύεται με βάση το ισχυρό συλλογικό Ολυμπιακό υποσυνείδητο των κατοίκων της περιοχής.

---

Το Hutchison-Effect σε αντίθεση με το Photoshop-Effect, είναι αληθινό και περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Στρατιωτικό Εμβατήριο

Μοτέτο

Παλιό Λεωφορείο στον Παράδεισο

Ένα προβληματάκι

Το πρόβλημα που ακολουθεί δόθηκε σε ταλαντούχα παιδιά για να γίνουν δεκτά σε ένα ειδικό σχολείο στην πόλη Nagoya της Ιαπωνίας. 74% των παιδιών το έλυσαν. Λάβετε υπόψη σας - και είναι πολύ σημαντικό κατά τη λύση του προβλήματος -  ότι τα παιδιά αυτά ήξεραν να μετρούν μόνο μέχρι το 10.

Αν:

8809 = 6

7111 = 0

2172 = 0

6666 = 4

1111 = 0

3213 = 0

7662 = 2

9312 = 1

0000 = 4

2222 = 0

3333 = 0

5555 = 0

8193 = 3

8096 = 5

7777 = 0

9999 = 4

7756 = 1

6855 = 3

9881 = 5

5531 = 0

Τότε:

6782 = ?

---

Δεν το έλυσα. Τη λύση βρήκε μια φίλη. Θα την αναρτήσω σε σχόλιο σε λίγες μέρες.

17-03-2011 / 13:20
Η λύση ήδη βρίσκεται στα σχόλια φίλων.
Πιθανό ηθικό δίδαγμα: Κάποιες φορές η εμφάνιση μετρά περισσότερο από το περιεχόμενο... 

Μαργαρίτες

Μικρές Ιστορίες 15: Στο μυαλό του Rach

Κάπου στις αρχές του 1890 ο Sergei Taneiv σ’ ένα από τα συνηθισμένα μουσικά σουαρέ της εποχής προσκάλεσε διάφορους φίλους μουσικούς, ανάμεσα τους και τον Alexander Glazunov. Ζήτησαν από τον Glazunov να παίξει κάτι δικό του, μόλις είχε τελειώσει το πρώτο μέρος από μια καινούρια του συμφωνία κι όλοι ήθελαν να την ακούσουν. Ούτε καν ο μέντορας του Rimsky-Korsakov ήξερε κάτι για το έργο.

Ο Glazunov κάθισε στο πιάνο, ο Taneiv σηκώθηκε και τον παρακάλεσε να περιμένει για λίγο για να κλειδώσει την πόρτα του δωματίου μη τυχόν και τους ενοχλήσει κανείς. Ο Glazunov άρχισε να παίζει, τελείωσε, χειροκροτήθηκε. Όπως συνηθιζόταν ακολούθησε συζήτηση για το έργο (και σίγουρα κάποιο ποτάκι...). Ξαφνικά λέει ο Taneiv: “Ωχ!, ξέχασα την πόρτα κλειδωμένη και κάποιος μπορεί να ήρθε εντωμεταξύ και να περιμένει στο χολ”. Βγήκε από το δωμάτιο και επέστρεψε σε λίγο με τον Rachmaninov τον οποίο σύστησε ως ταλαντούχο μαθητή του. Του ζήτησαν να παίξει κάτι - το “ταλαντούχος” δεν μοιραζόταν εύκολα εκείνη την εποχή. Ο Rachmaninov κάθισε στο πιάνο και έπαιξε - από μνήμης εννοείτε - το μέρος της συμφωνίας που μόλις είχε ακούσει! Έκπληκτος ο Glazunov τον ρώτησε: “Πως το έμαθες αυτό το κομμάτι; Δεν το έχω παίξει και δείξει σε κανέναν μέχρι τώρα.” Ο Taneiv απάντησε: “Τον είχαμε κλειδώσει έξω. Καθόταν στο υπνοδωμάτιο μου.”

---

Την ιστορία αναφέρει ο συμμαθητής του Rachmaninov B.L. Yavorsky. Την αντέγραψα από το The Virtuosi του H. C. Schonberg.

Αχέρων

Από τον ΖΧ Spectrum του Sinclair και τα παιγνιδάκια με την Basic το 1983 στο NeXTStep του Jobs το 1993 ήταν όντως ένα μεγάλο βήμα για μένα (o Jobs ίδρυσε την εταιρία NEXT που έκανε θαύματα το 1985 όταν οδηγήθηκε σε απόλυση από την Apple, το 1996 η Apple αγόρασε την NEXT κι ο Steve γύρισε σπίτι του). Το ΚΣΥΜΕ ήταν ένα σπουδαίο σχολείο κάτω από την επίβλεψη του εξαιρετικού συνθέτη, ερευνητή και δασκάλου Θανάση Ρικάκη.

Στην αρχή όλα μου φαίνονταν δύσκολα. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα μόνος στο στούντιο για να δουλέψω δεν ήξερα καν τι είναι password! Για πρώτη φορά επίσης, είδα εκεί επανεγγράψιμο οπτικό δίσκο και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να αγοράσω το πρώτο μου CD για κάψιμο από το Πλαίσιο. Στο ΚΣΥΜΕ έκανα και το πρώτο προσωπικό ρεκόρ αϋπνίας, 36 ώρες πάνω στο πληκτρολόγιο.

Το κομμάτι Αχέρων γράφτηκε προς το τέλος του 93 το πρώτο τρίμηνο των σπουδών μου στο ΚΣΥΜΕ με χρήση Csound και Cmix. Ο Θανάσης δεν μας άφηνε να χρησιμοποιήσουμε γραφικό περιβάλλον, όλα γίνονταν στην μυστικιστική γραμμή εντολών. Κάθε φορά που εμφανιζόταν το gav> στη μαύρη οθόνη φοβόμουν ότι θα γράψω κάτι και θα ανατινάξω τον υπολογιστή, μια μέρα το κατάφερα, σε μια προσπάθεια να διατηρήσω καθαρό το μηχάνημα έσβησα όλα τα αρχεία συστήματος …

Το συναρπαστικό με τις μουσικές γλώσσες προγραμματισμού είναι ότι αγγίζεις τον πυρήνα τις σύνθεσης: πρώτα φτιάχνεις τον ίδιο τον ήχο και μετά τον οργανώνεις όπως στην παραδοσιακή συνθετική εργασία. “Νιώθεις” με τον καλύτερο και πιο διαισθητικό τρόπο τι είναι ατάκα, δυναμική, ηχόχρωμα, άρθρωση… κι όταν επιστρέφεις στο πιάνο όλα είναι διαφορετικά.

Όλοι οι ήχοι που ακούγονται στο κομμάτι είναι κατασκευασμένοι, όχι samples δηλαδή, έκλεψα μόνο ένα μικρό απόσπασμα από το Κοντσέρτο για Χορωδία του Schnittke, δεν μπορούσα να πετύχω αλλιώς το εφέ που ήθελα. Η καμπάνα που ακούγεται στην αρχή δεν είναι sample, ηχεί με τη βοήθεια ενός αλγόριθμου του Chowning.

Τώρα πια δεν θυμάμαι τίποτα απ’ όλα αυτά. Κάποια στιγμή έβαλα τη Csound στο PC, δεν με παραξένεψε καθόλου ότι ποτέ δεν δούλεψε όπως έπρεπε… Παραθέτω μια σελίδα από το σημειωματάριο εκείνης της εποχής, δεν υπήρχε τότε το iPad, είναι η “παρτιτούρα” κάποιου τμήματος του κομματιού:

*

"Tέρμα εδώ. Eτοιμασθήτε. O ποταμός Aχέρων"

Μικρές Ιστορίες 14: Ένα Koan

O Χ κρέμεται με το ένα χέρι από ένα βράχο, από κάτω του χάσκει γκρεμός. Ο Ψ πλησιάζει, στέκεται ακριβώς από πάνω του και τον ρωτά:
“Ποιο είναι το νόημα της ζωής;”

Στον Χ προσφέρονται δυο επιλογές:
1. Να αρνηθεί να απαντήσει, οπότε αποτυγχάνει.
2. Nα απαντήσει και τότε το χέρι του θα λυγίσει και θα γκρεμοτσακιστεί.
Τι πρέπει να κάνει ο Χ;

Πρόκειται για ένα πανάρχαιο koan και την απάντηση πρέπει να την ψάξει κανείς πέρα από τη λογική σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο, τουλάχιστον έτσι διατείνονται οι βουδιστές.

Στη νουβέλα του Jack Kerouak Dharma Bums, ο κύριος χαρακτήρας του έργου Ray Smith κάνει την ίδια ερώτηση στο μάγειρα ενός εστιατορίου, κι αυτός απαντά:
“Δεν με νοιάζει”.
Αυτή για πολλούς είναι η καλύτερη απάντηση.

Tο “Δεν με νοιάζει” όμως μπορεί να εκληφθεί είτε ως άρνηση απαντήσεως (1), είτε ως απάντηση (2) κι ο Χ σε κάθε περίπτωση την έχει άσκημα.

Κατά τη γνώμη μου αν ο Χ θέλει να απελευθερωθεί από την τυραννία του ερωτήματος του Ψ πρέπει να πέσει στον γκρεμό με τη θέληση του! Χάνει τη ζωή του μεν - θα την έχανε ούτως ή άλλως - αλλά την χάνει χωρίς να υποκύψει στις διαθέσεις του Ψ.

Πόσες φορές συναντάμε τον Ψ στη ζωή μας...