Το Jupiter γράφτηκε με τη βοήθεια προγράμματος αλγοριθμικής σύνθεσης (Opusmodus) και αρκετά τμήματα του με το “χέρι”. Βασίζεται σε έναν αλγόριθμο του Stephane Boussuge (εκεί που το πιάνο ακούγεται σαν να μιλάει…) Χρησιμοποίησα το πιάνο Bechstein του Pianoteq, Πυθαγόρειο χόρδισμα σε Α = 415 Hz και το Dorico.
Στο διαδίκτυο μπορεί να βρει κανείς διάφορα βίντεο με τη “μουσική” του π. Κάθε τέτοια προσπάθεια ξεκινά από ένα σύνολο “αρχών” που θέτει ο συνθέτης, συνήθως χρησιμοποιείται η λεγόμενη set theory. Ακολούθησα ένα διαφορετικό δρόμο προσπαθώντας να αντλήσω όσο το δυνατόν περισσότερες μουσικές πληροφορίες από τους ίδιους τους αριθμούς.
Χρησιμοποίησα, λοιπόν, τους δυο διάσημους άρρητους και υπερβατικούς αριθμούς, την Αρχιμήδεια σταθερά π και τη βάση των Νεπέρειων λογαρίθμων e (επίκαιρη στις μέρες μας, λόγω της εκθετικής συνάρτησης) για ένα μικρό αλγοριθμικό, ολικά σειραϊκό κομμάτι για βιολί και τσέλο. Με απλά λόγια (λάβετε υπόψη ότι η διαδικασία είναι αρκετά επίπονη), όλες οι μουσικές παράμετροι προαποφασίζονται με βάση το π και το e (τονικό ύψος, ρυθμός, δυναμική, ηχόχρωμα κτλ), φτιάχνεται ένας αλγόριθμος (μια “συνταγή” για το πως θα χρησιμοποιηθούν αυτές οι παράμετροι) μεταφράζεται αυτή η “συνταγή” σε κάτι που να μπορεί να καταλάβει ο υπολογιστής, εδώ σε γλώσσα LISP, και μετά περιμένεις τα αποτελέσματα.
Να, σχηματικά πως δούλεψα:
1. Ξεκίνησα με τα 200 πρώτα ψηφία του ακέραιου μέρους και του δεκαδικού αναπτύγματος των π και e.
2. Τα χώρισα σε τριάδες, κάθε τριάδα θεώρησα ότι αντιπροσωπεύει Herz με προσέγγιση τετάρτου του τόνου κι έτσι πήρα τα τονικά ύψη (συνάρτηση: hertz-to-pitch).
3. Το βιολί χρησιμοποιεί το π, το τσέλο το e. Προσάρμοσα κατάλληλα τις τιμές Herz στις εκτάσεις των συγκεκριμένων οργάνων.
4. Μετέτρεψα τα τονικά ύψη του βήματος (1) σε δυναμικές (pitch-to-velocity) κι έτσι πήρα τις δυναμικές κάθε οργάνου.
5. Οι ρυθμικές αξίες 16ων και 8ων αντιστοιχούν σε pizzicato, οι υπόλοιπες αξίες σε arco.
6. Το tempo είναι ελεύθερο.
Αυτή η μουσική έχει συναισθήματα, απλά δεν τα χρησιμοποιεί :)
