Ο Μπόρις στον Πειραιά

Κυνηγημένος από τον μνησίκακο δάσκαλο Νικόλαο με τα δυο επώνυμα, τον ιντιγκαδόρο Καίσαρα και τον διεστραμμένο εθνικόφρονα μουσικοκριτικό Στάσοβ, ο μεσήλικας πια Μοδέστος διαφεύγει με μια ταχυδρομική άμαξα στην Οδησσό κι από εκεί μ’ ένα φορτηγό πλοίο στον Πειραιά. Στις αποσκευές του, δυο διασωθέντα – για πολύ λίγο - μπουκάλια βότκα και ο μαύρος γάτος του Μπόρις. Μου είχε στείλει ένα vapor-mail στον ατμοκίνητο υπολογιστή μου και τον περίμενα αργά το βράδυ κοντά στις παράγκες του τελωνείου κρατώντας στο χέρι τον κινητό μου τηλέγραφο ανοικτό. Είναι πολύ πιθανόν να είχαν ειδοποιηθεί οι ελληνικές αρχές γι’ αυτό αμέσως μετά τους εγκάρδιους εναγκαλισμούς και αφού έφτυσα μερικές τρίχες μετά το φλογερό φιλί του Μπόρις, τους πήρα και τους έκρυψα στο κελάρι του πύργου μου στην Καστέλα. Λάθος κίνηση, το πρωί μόνο οι ετικέτες από τα πανάκριβα παλιά κρασιά μου είχαν απομείνει (το περιεχόμενο κατανάλωσε ο Μοδέστος, τις φιάλες θρυμμάτισε ο Μπόρις). Δεν μπόρεσα να του θυμώσω, πάντα τον αγαπούσα και τον εκτιμούσα και μεταξύ μας τον ζήλευα για όσα είχε και δεν είχα.

- Μα που το βάζεις τόσο πιοτό, θα καταστρέψεις το συκώτι σου, τον ρώτησα το επόμενο πρωινό κοιτώντας λοξά τον Μπόρις που διόρθωνε μια ακαταστασία στην πολύτιμη κατ’ αυτόν γούνα του.

- Χωρίς νερό να κυλίσει δεν γυρνά ο μύλος, μου είπε, εξάλλου το συκώτι μου είναι ήδη κατεστραμμένο και παρόλα αυτά νοιώθω μια χαρά. Περιττό όργανο, όπως η βιόλα στην ορχήστρα…

Για το συκώτι συμφωνούσα, για τη βιόλα δεν ήθελα να το συνεχίσω παρόλο που κατ’ αρχήν και σ’ αυτό συμφωνούσα. Ο γάτος καθάρισε το λαιμό του έστριψε το αριστερό του αυτί περίπου 30 μοίρες, ίσιωσε το μουστάκι του και τραγούδησε με νόημα μια κατιούσα δεύτερη μεγάλη ακολουθούμενη από μια ανιούσα τέταρτη καθαρή. Έκλεισε τα μάτια του υποκριτικά σα να άκουγε την συνέχεια…

- Το κωλόγατο, τι εμπνεύσεις έχει, είπε ο Μοδέστος μέσα από τα δόντια του.

- Τι αυτός τα γράφει, ρώτησα έκπληκτος!

- Τώρα γράφει μια όπερα για το συνονόματό του τσάρο. Αν δεν έπινε κι αυτός θα τον είχε στο τσεπάκι του τον αυστριακό, μουρμούρισε ο Μοδέστος με εθνικιστική κακία. Λίγο στην αρμονία και στην ενορχήστρωση χωλαίνει, γι’ αυτό μας την έπεσε ο Νικόλαος κι ο άλλος ο ατάλαντος ο Καίσαρας. Στα παλιά του τα παπούτσια όμως –δεν ξεστόμισε το σύνηθες, δεν έβριζε ποτέ ο Μοδέστος όταν ήταν πιωμένος και πάντα ήταν – επιμένει να συνδέει πέμπτη - έκτη με ευθεία κίνηση και να προτιμά την υποτονική από τον προσαγωγέα...

Σκέφτηκα πόσα κοινά είχε ο Μπόρις με τους μαθητές μου, αλλά δεν είπα τίποτα.

- Κύριος, μπορούσε ίσως πηγαίνει Μπόρις σε πιάνο ένα, είπε σε σπαστά ελληνικά ο Μπόρις.

-Μπορείτε να μου μιλάτε στα ρωσικά, γνωρίζω τη γλώσσα σας επαρκώς κύριε, του απάντησα όσο πιο φυσικά μπορούσα. Πρώτη φορά απευθυνόμουν σε μέλος της κατώτερης διατροφικής αλυσίδας προσφωνώντας το, “κύριε”. Τα ρωσικά τα μιλούσα καλά, δέκα ολόκληρα χρόνια ήμουν κατάσκοπος του κονσερβατουάρ του Παρισιού στο Ωδείο της Αγίας Πετρούπολης.

- Θέλει πιάνο, είπε ο Μοδέστος, θέλει να σε εντυπωσιάσει, ο κωλόγατος…

- Δεν είναι τόσο φρόνιμο, είπα, θα κάνει θόρυβο και ίσως να μας παρακολουθούν. Έχω όμως μια Carvounova της οποίας μπορούμε να ρυθμίσουμε χαμηλά το βόλιουμ.

Άνοιξα το πορτάκι πίσω από την Carvounova, έβαλα μερικά κάρβουνα, τα άναψα και ρύθμισα τον καρβουνομηχανισμό. Έκανα νόημα στον Μπόρις να πλησιάσει. Ο γάτος πλησίασε με μεγαλόπρεπη ηρεμία και κάθισε στο σκαμνάκι. Κουνιόταν λίγο περίεργα καθώς περπατούσε, αλλά μάλλον προσπαθούσε να μιμηθεί το κρυφό ίνδαλμά του τον Πέτρο, κάτι που σίγουρα δεν άρεσε στον Μοδέστο. Ζήτησε ένα μαξιλαράκι γιατί του έπεφτε κοντό το σκαμνάκι. Συγκεντρώθηκε, μάζεψε την ουρά ανάμεσα στα πόδια του και έπαιξε:

(στο ρόλο του γάτου Μπόρις ο πολωνός γάτος Ραμσής)
στον Γ.Π, σε ανάμνηση των χρόνων που προσπαθούσαμε να ψυχολογήσουμε τον κλειστοφοβικό γάτο του Erwin.