Tον πρωτοείδα να στέκει μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και να κάνει αυτή τη δραματική χειρονομία στο τέλος του Πιανίστα του Χρήστου σε μια απευθείας μετάδοση μιας συναυλίας στο Goethe. Πριν, είχα λειώσει το LP με τις Αναπαραστάσεις και με το έτερον του ήμισυ (κυριολεκτώ, εξάλλου δεν υπάρχουν ανθρώπινα μονόπολα) να παίζει την Πράξη για 12. Αργότερα τον γνώρισα και προσωπικά προσπαθώντας να διατηρήσω εκείνη την ορθή απόσταση που διατηρεί στο μύθο τον μύθο του. Τον yurodivy τον ακούς, δεν συνδιαλέγεσαι μαζί του. Τι θα ήταν η μουσική του Χρήστου χωρίς τον Σεμιτέκολο; Ό,τι και ο ήχος του αυλού στο δάσος χωρίς τον Πάνα. Είναι από τις λίγες ίσως φορές που μια μουσική «σωματοποιείται» μ’ αυτόν τον τρόπο (α, και οι σονάτες του Scriabin με τον Sofronitsky).
Η ζωγραφική του δεν είναι τόσο γνωστή όσο του πτηνονόματου παλιού συμφοιτητή του (θράσος! ένας φρουτονόματος να κοροιδεύει ένα πτηνονόματο…). Φουτουριστικά τοπία, πόλεις στο κενό, δίκτυα από κεραίες, φλέβες ανέσπερου φωτός, σπείρες, αναδιπλούμενες επιφάνειες, συμπαντικές χορδές, λωρίδες Moebius, Ιώβιες κλίμακες, όλα λουσμένα σ’ ένα αλλόκοσμο και αινιγματικό φως...
Κάποιος καλός, φιλότεχνος και φίλος του Γρηγόρη ιστάνθρωπος, ο ίδιος που ψηφιοποίησε το λόγο του Δασκάλου, αποφάσισε να μας κάνει το δώρο και να μας γνωρίσει ένα μεγάλο μέρος του έργου του. Έστησε μια Διαρκή Δικτυακή Ζωγραφική Έκθεση των έργων του. Να ελπίσουμε και σε κάποιο κείμενο του; (ο Ποιητής στο τέλος μιλά στο Kinderszenen…)
1 σχόλιο:
Σε προτρέπω να διαγράψεις αμέσως το σχόλιό μου, γιατί κάθε σχόλιο σε ότι έγραψες είναι περιττό. Τα έχεις πει όλα.
Δημοσίευση σχολίου