Από τον φίλο ΕΚ.
*
*
Για να είμαστε ακριβείς to "press any key to continue" πρέπει να νοηθεί ως "πάτα οποιοδήποτε πλήκτρο για να συνεχίσω", ο υπολογιστής δηλαδή, όχι ο χρήστης. Βέβαια αν συνεχίσει ο υπολογιστής, θα συνεχίσει κι ο χρήστης τη δουλειά του... Στην περίπτωση του πιάνου δυστυχώς αυτό δεν ισχύει, πιέζεις ένα πλήκτρο, το πιάνο όπως οφείλει εκ κατασκευής παράγει έναν ήχο αλλά δεν υπάρχει συνέχεια από την πλευρά του οργάνου.
Το όποιο χιούμορ της γελοιογραφίας βασίζεται σ' αυτό που αποκαλεί ο Καίσλερ στην Πράξη της Δημιουργίας (1963) αμφισυνδεδεμένες μήτρες.
Ένα ανέκδοτο του Σοπενχάουερ, αν και σεπτή κοτσάνα κατά τον Καίσλερ, ξεκαθαρίζει τον όρο:
Ένας κατάδικος έπαιζε χαρτιά με τους δεσμοφύλακες του. Όταν τον έπιασαν να κλέβει τον πέταξαν έξω από την φυλακή.
Μήτρα Ι: Τιμωρούμε τα κακά στοιχεία κλείνοντας τα μέσα.
Μήτρα ΙΙ: Τιμωρούμε τους κλέφτες πετώντας τους έξω.
Αν ορίσουμε ως μήτρα Ι / επίπεδο Ι στην ανωτέρω γελοιογραφία τον υπολογιστή και ως μήτρα ΙΙ / επίπεδο ΙΙ το πιάνο η τομή τους -τουλάχιστον για τις ανάγκες της γελοιογραφίας - είναι η ύπαρξη πληκτρολογίου. Αυτή η τομή πυροδοτεί το αστείο.
4 σχόλια:
εύκολο!
τώρα για το continue, υποθέτω θα με προβλημάτιζε...
Πού τις θυμήθηκες τις αμφισυνδεδεμένες μήτρες…;;; Η τριλογία αυτή του Καίσλερ, «Υπνοβάτες», «Πράξη της Δημιουργίας», «Ένα Φάντασμα στη Μηχανή», ήταν ένα είδος ιερών βιβλίων, τέλη ’70 με αρχές της δεκαετίας του ’80. Εκδόσεις Χατζηνικολή. Γνώριζα προσωπικά την εκδότρια μέσω του ανιψιού της Γ.Σ, πολύ φίλου μου και συμφοιτητή μου. Έτσι έχαιρα του προνομίου να αποκτώ δωρεάν κακέκτυπα (σε πολύ καλή όμως κατάσταση και με ελαττώματα …. κατ’ «ευφημισμόν», πχ μια τσακισμένη σελίδα από το τυπογραφικό μηχάνημα).
Το σκίτσο το αντιλήφθηκα κάπως διαφορετικά. Στάθηκα σε μία λεπτομέρεια:
Ο εν απορία ανθρωπάκος φοράει φράκο. Άρα πρόκειται για πιανίστα. Ο οποίος καταλαμβάνεται εξαπίνης βλέποντας αντί για νότες στην παρτιτούρα, μιαν οδηγία που ανήκει στον … κυβερνοχώρο.
Όπως το αντιλήφθηκα, λοιπόν, σύμφωνα πάντα με τον Καίσλερ, βλέπω μέσα σε κάθε μήτρα σειρά από διατεταγμένα ζεύγη:
μήτρα 1 = {πιάνο-πλήκτρα}, {παρτιτούρα (έντυπες νότες σε χαρτί)- πιανίστας (= χειριστής πιάνου)}, {πιάνο-πιανίστας}, {παρτιτούρα-πλήκτρα} κλπ
μήτρα 2 = {κομπιούτερ-πλήκτρα}, {εντολές (λέξεις σε οθόνη, ή σε έντυπο εγχειρίδιο)-κομπιουτεράς (=χειριστής υπολογιστή)}, {κομπιούτερ-κομπιουτεράς}, {εντολές-πλήκτρα} κλπ
Ασφαλώς σε πρώτο επίπεδο η κύρια τομή είναι τα πλήκτρα (ως κοινό στοιχείο πιάνου και κομπιούτερ)
σε δεύτερο επίπεδο γίνονται αντιμεταθέσεις με βάση χαλαρές αντιστοιχήσεις και πιθανές σχέσεις υποκατάστασης, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα το βλέμμα απορίας του πιανίστα, ο οποίος αν ήταν καλλιτέχνης που έχει αυτοπεποίθηση, σίγουρα θα σκεφτόταν:
-«Τι έχει γράψει ο μ……» [ο συνθέτης εννοείται].
Όμως, η στάση του είναι ανασφαλής. Κρατάει το κεφάλι του με απόγνωση. Μάλλον σκέφτεται:
-«Πώς θα ανταποκριθώ; Δεν θα με ξαναπάρουν να παίξω στο Γκαίτε….».
Άλλη μία νίκη των συνθετών, δηλαδή, κατά των μουσικών…….
Μεταξύ της ανάρτησης (πριν δλδ την επεξήγηση του Δημήτρη, με μόνο «το σκίτσο με τον τίτλο: Μέθοδος πιάνου», και του πρώτου σχολίου υπήρξε ο εξής εσωτερικός διάλογος:
«εύκολο!
τώρα για το continue, υποθέτω θα με προβλημάτιζε το πώς να συνεχίσω»
Απορρίφθηκε διότι σκέφτηκα ότι ταυτίζομαι με τον πιανίστα και αγνοώ το πιάνο που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι του σχεδίου κι ενδέχεται η παρουσία του να είναι αλληγορική. Κατέβασα το σχέδιο και ακριβώς πάνω από τις «οδηγίες» προσέθεσα μια μικρή φωτογραφία του Ξενάκη και σκέφτηκα να σχολιάσω βάζοντας το νέο σχέδιο (εννοώ κάποιο link) με λεζάντα:
«εύκολο!
τώρα για το continue, υποθέτω θα με προβλημάτιζε το τι θα ακούσω»
Απορρίφθηκε μόνο και μόνο γιατί δεν ένοιωθα ότι είχα το δικαίωμα για τέτοια επέμβαση στο σχέδιο.
Τελικά έκανα αυτό που έχω κάνει κάποιες φορές και στο παρελθόν: σε μία φράση που με προβληματίζουν δυο τρεις λέξεις που αλλάζοντας τες αλλάζει τελείως το νόημα, τις αφαιρώ και το αφήνω έτσι.
ΥΓ. για τις αμφισυνδεδεμένες μήτρες δεν είχα ακούσει πριν την παρούσα.
Ναι, η τριλογία του Καίσλερ, ιερά βιβλία όπως τα λες. Ίσως θά έπρεπε να ξαναδιαβάσουμε την Πράξη της Δημιουργίας...
Γ.Π ένα σκίτσο είναι χίλιες λέξεις αλλά δεν είναι η μία!
Δημοσίευση σχολίου