+ Alexis Weisenberg

Alexis Weisenberg

26 Ιουλίου 1929 - 8 Ιανουαρίου 2012

*

Είχα αγοράσει το CD, χάριν πληρότητας της συλλογής μου με τις Goldberg, πριν από πολλά χρόνια. Τον πιανίστα δεν τον ήξερα. Τότε τους συνέκρινα όλους με τον Gould. Μου τράβηξε την προσοχή από τις πρώτες νότες της Άριας και με σάστισε στην πρώτη παραλλαγή με το accelerando της. Τον απέρριψα συνοπτικά γιατί δεν ήταν ο Gould…
Αργότερα στο Internet τον ξαναβρήκα, αγόρασα και κάποια άλλα CDs του και τον εκτίμησα όπως του άξιζε. Πριν από λίγες μέρες, στις 8 Ιανουαρίου, πέθανε στο Λουγκάνο της Ελβετίας σε ηλικία 82 ετών μετά από μακρόχρονη ασθένεια.
Ο λόγος για τον Alexis Weisenberg, εβραϊκής καταγωγής, γεννημένο στη Σόφια. Μεγάλωσε μέσα σε μια μουσική οικογένεια και τα πρώτα μαθήματα πιάνου τα πήρε από την μητέρα του. Η πρίμα βίστα μουσικής δωματίου ήταν γι' αυτούς σαν να βλέπουμε εμείς κάποιο σίριαλ στην τηλεόραση. Ο επόμενος δάσκαλος του ήταν ο  Pancho Vladigerov, ένας οδοντίατρος και ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της Βουλγαρίας. Στο σπίτι του δασκάλου του άκουσε τον Lipatti να παίζει ζωντανά.
Το πρώτο του ρεσιτάλ το έδωσε 10 χρονών και συμπεριλάμβανε και μια σπουδή του για πιάνο. Από την Βουλγαρία περιπετειωδώς - έσωσε αυτόν και την μητέρα του από στρατόπεδο συγκέντρωσης ένας Γερμανός στρατιώτης - στην Τουρκία κι από κει στο Ισραήλ και στην Ακαδημία Μουσικής του Ισραήλ με καθηγητή τον Leo Kestenberg. Έπαιξε για πρώτη φορά με ορχήστρα το 1945 με την Φιλαρμονική του Ισραήλ υπό τον Bernstein. Το 1946 τον βρίσκουμε να σπουδάζει με την Olga Samaroff και περιστασιακά με τον Artur Schnabel και την Wanda Landowska στην Νέα Υόρκη. Με υπόδειξη του Horowitz λαμβάνει μέρος στο Leventritt Award competition και τον κερδίζει το 1947. Την ίδια χρονιά παίζει το Rach 3 με την Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης υπό τον George Szell.
Άρχισε τις περιοδείες σε Ευρώπη και Αμερική και το 1956 επέλεξε ως έδρα του το Παρίσι και πήρε την Γαλλική υπηκοότητα. Για 10 χρόνια σταμάτησε να παίζει και επαναπροσδιόρισε την πιανιστική τεχνική του. Το 1966 επανήλθε δίνοντας ένα ρεσιτάλ στο Παρίσι. Ο Karajan τον χαρακτήρισε σαν έναν από τους καλύτερους πιανίστες του καιρού του. Συνέχιζε να παίζει ακόμη και σε μεγάλη ηλικία μέχρι που τον κατέβαλε μια μακρόχρονη ασθένεια.