 |
| Fernand Khnopff, 1883 / Ακούγοντας Σούμαν |
*
Τώρα που συνηθίσαμε την μουσική να την ακούμε βλέποντας και το συνοδευτικό βίντεο στο YouTube, ο πίνακας του Khnopff μου υπενθύμισε ότι την μουσική την ακούμε με το βλέμμα στραμμένο προς τα έσω.Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
χμ...
το γιουτούμπι μου έδωσε τη δυνατότητα να ακούω μουσική που αλλιώς δεν θα έβρισκα πουθενά - including dsyk...
ό,τι είναι συναυλία (ιδίως στη jazz έχω βρει εκπλητκικές συναυλίες) το κατεβάζω ως βίντεο και το "βλέπω"
ό,τι είναι μουσική συνοδεία κάποιου βίντεο που έφτιαξε αυτός που το ανέβασε, το κατεβάζω ως αρχείο ήχου και το "ακούω"
υπό αυτή την έννοια ακούω όπως άκουγα τη μουσική έχοντας μία επιπλέον πηγή να βρίσκω τη μουσική που μου αρέσει
Ουσιαστικά η τεράστια αλλαγή στον τρόπο που ακούμε μουσική δεν έγινε τώρα με το γιουτούμπι, αλλά τον προηγούμενο αιώνα όταν η τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα, σε όλους, να ακούνε τη μουσική που θέλουν όπου θέλουν.
Αν μάλιστα το καλοσκεφτείς που και πως κάποιος άκουγε μουσική από το 19ο αιώνα και πίσω θα έλεγα ότι η θέση της ανάρτησης μάλλον αφορά περισσότερο το σήμερα.
Όταν το ψυγείο μας το παραγεμίζουμε με τρόφιμα, ανοικονόμητα φερόμενοι ή μάλλον υπερβολικά καταναλωτικοί, σαν φτάσει η στιγμή να σαπίζουν και να τα πετάξουμε, νιώθουμε κάποιες τύψεις που ενστικτωδώς μας επαναφέρουν εκλάμψεις από την οικολογική συνείδηση του παλαιού ανθρώπου.
Όταν μαζεμένα τα αντικείμενα του [πνευματικού] πόθου μας, γνωρίζουμε ότι περιμένουν να τα απολαύσουμε ανά πάσα στιγμή, διαθέσιμα στο YouTube, τόσο διαθέσιμα και τόσα πολλά, τότε νομίζω ότι πρέπει να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τις εικόνες εκείνες από το παρελθόν, που συνεταιριζόμασταν στην αγορά των βινυλίων, και που αρμέγαμε με κασετούλες το Τρίτο Πρόγραμμα. Είμαστε η γενιά της μεταιχμιακής εποχής, οι χθες χωρίς τηλεόραση σήμερα με κομπιούτερ. Η ιερότητα των στιγμών της απόλαυσής..... Ίσως είμαστε οι τελευταίοι Μοϊκανοί που ...σταυροκοπιώνται πριν καθίσουν στο τραπέζι.....
Χρόνια Πολλά για τις μέρες...
@ Γ.Π
Τα οποιασδήποτε μορφής αρχεία ήχου διατηρούσαν την "πνευματικότητα" του. Η εικόνα έχει κι αυτή τα πλεονεκτήματα της, είναι χίλιες λέξεις αλλά δεν είναι η μία.
Το επόμενο YouTube σίγουρα θα περιέχει ολογραφήματα.
@ Γ.Χ
…που αρμέγαμε με κασετούλες το Τρίτο Πρόγραμμα…
Μου άρεσε πολύ αυτό!
Έφτιαχνα κι εξώφυλλα στις Maxell και BASF με κερομπογιές και φυσική αντιγραφή κι επικόλληση από το ένθετο του Τρίτου της Ραδιοτηλεόρασης. Τώρα με ανυσματικά γραφικά στο Illustrator…
Είναι ενδιαφέρον ότι ο Atalli στους Θορύβους τα είχε προβλέψει όλα αυτά από το 75. Και αισθάνομαι ευτυχής γιατί χάρηκα και την μαυρόασπρη τηλεόραση της θείας Κατίνας - δυο στενά πιο πέρα, για το Peyton Place - κι όλα τα "i" του συγχωρεμένου Steve.
* Αν θυμάμαι ο Νίτσε είχε πει πως ο τίτλος που δίνει ένας δημιουργός σε ένα μουσικό έργο δε δεσμεύει τον ακροατή. Επειδή τον αποδέχομαι ως ένα σημείο και γενικότερα, βλέποντας τον συγκεκριμένο πίνακα, ποιο πολύ θα έλεγα ότι η γυναίκα δεν ακούει μουσική αλλά είναι βυθισμένη σε σκέψεις (πιθανόν από κάποιο δραματικό γεγονός) και η στάση της πιθανόν να μην άλλαζε αν ο πιανίστας σταματούσε να παίζει.
* δε θα συμφωνήσω με την αναλογία. Είναι σα να λέμε πως επειδή «Οι Παραλλαγές Γκόλντμεργκ», «Η Μουσική Προσφορά» και «Η Τέχνη της Φούγκας» είναι έργα της ύστερης περιόδου του Μπαχ στα οποία ο ιδιοφυής δημιουργός χρησιμοποίησε όλη του την τεχνική που είχε αναπτύξει στην αντίστιξη, όποιος τα έχει στη δισκοθήκη του είναι ένας καταναλωτής ανάλογος με αυτόν που θέλει να έχει στο ψυγείο του τρία είδη κίτρινου τυριού με χαμηλά λιπαρά.
* θα υπερασπιστώ το γιουτούμπι στο βαθμό που μου επιτρέπει να «δω» αυτή την παράσταση http://www.youtube.com/watch?v=aWRvhLrP3U8&feature=related (εδώ το πρώτο μέρος - την οποία κατέβασα το σκ κι έχω δει τουλάχιστον τρεις φορές) για την οποία, αν ποτέ, είτε θα έδινα 100-150 ή και 200 ευρώ στο μέγαρο είτε πολλαπλάσια στο εξωτερικό [είτε το ένα είτε το άλλο συντηρούν την απόσταση του μέσου πολίτη από τη μουσική (τέχνη) που έτσι είναι προσβάσιμη μόνο στους «επώνυμους» που τους είναι (και πάντα ήταν) must να παρευρίσκονται].
Σίγουρα κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν για πνευματικά δικαιώματα, αλλά το τι είναι πνευματικό δικαίωμα σηκώνει συζήτηση, και ιδίως όταν
- ο δημιουργός έχει αποδημήσει
- η παράσταση έχει αποσβέσει τα κόστη της πριν την κοινοποίηση (στο γιουτούμπι κλπ)
- σκεφτούμε ότι πριν χρόνια, όταν φτιαχνόντουσαν τα μεγάλα έργα της δημοτικής παράδοσης (και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελληνική), αυτά αφορούσαν την κοινωνία «των παλιών ανθρώπων» όπου η έννοια «πνευματικά δικαιώματα» ήταν άγνωστη.
Η μόνη αναλογία που μπορώ να σκεφτώ με αυτόν που σήμερα κατεβάζει Gb ή Τb μουσικής, που ποτέ δε θα ακούσει, ήταν εκείνος που έφτιαχνε δισκοθήκες χιλιάδων δίσκων που ομοίως δεν άκουγε ποτέ, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτοί είναι πάντα «εκτός μουσικής».
Σε τελική ανάλυση στο χέρι μας είναι να ακυρώσουμε (ακυρώνουμε μάλλον) το: «το μέσο είναι το μήνυμα».
Αντεύχομαι Καλή Χρονιά!
Δημοσίευση σχολίου