Αυτή είναι μια σελίδα από το σημειωματάριο του Νεύτωνα όταν ήταν προπτυχιακός φοιτητής στο Trinity College (κολέγιο τῆς Ἁγίας Τριάδας τοῦ Κέμπριτς) και το χρησιμοποίησε από το 1661 ως το 1665.
Το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, όπου δίδασκε ο πατέρας του Διαφορικού και Ολοκληρωτικού Λογισμού, επιτρέπει πλέον για πρώτη φορά τη διαδικτυακή πρόσβαση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου στα ψηφιοποιημένα χειρόγραφα και πρωτότυπα τυπωμένα έργα του μεγάλου επιστήμονα. Μεταξύ αυτών βρίσκεται η πρωτότυπη τυπωμένη έκδοση του αριστουργήματός του Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας [στον σύνδεσμο ενδιαφέρον άρθρο του Γραμματικάκη]), μαζί με τις εμβόλιμες σχετικές χειρόγραφες σημειώσεις και απαντητικά σχόλια στους επικριτές του, που ο ίδιος είχε κάνει πάνω στο δικό του αντίτυπο.
*
Η επιλογή της σελίδας του σημειωματαρίου όπως καταλαβαίνετε δεν είναι τυχαία…Διαφορά, Αναλογία και Συμβάν, ό,τι χρειαζόταν να πάρει από τον Σταγειρίτη για την έννοια της παραγώγου!
Μακάρι να είχε προλάβει ο Αρχιμήδης! Σε αντίθεση με τον Sagan πάντως πιστεύω ότι το πνευματικό διάλειμμα του Άγιου Μάξιμου και του Ψευδο-Διονύσιου ήταν ψυχικά θεραπευτικό...
Πολλά χρόνια μετά το Λύκειο κατάλαβα ότι η Γραμματική και το Συντακτικό του Τζάρτζανου ήταν μαθηματικά βοηθήματα.
*
Όλο το σημειωματάριο μπορείτε να το μελετήσετε / θαυμάσετε σε ηλεκτρονική μορφή εδώ.
1 σχόλιο:
Εφόσον (εξ αιτίας του Γιουνγκ) χρησιμοποιούμε ευρέως τον όρο συλλογικό ασυνείδητο, λογικό μοιάζει το να μιλάμε και για συλλογικό συνειδητό. Αν δεχτούμε την αντιστοιχία, τότε το «διάλειμμα» των Αγίου Μαξίμου και Ψευδοδιονυσίου εντάσσεται στην σπειροειδή πορεία της συλλογικής συνείδησης. Υπάρχουν εποχές που επικεντρώνουν περισσότερο στο ηθικό, άλλες περισσότερο στο αισθητικό και άλλες στο γνωστικό μέρος της ανθρώπινης αναζήτησης. Και ως εκ του επικέντρου των επεξηγούν, τοποθετούν και καλλιεργούν τα έτερα δύο μέλη της τριάδος. Μία φαινομενική παραδοξότητα είναι ότι όταν μια εποχή επικεντρώνεται πχ στο ηθικό, τότε στο έπακρο μεταχειρίζεται ως ώριμα και καθιερωμένα το αισθητικό και το γνωστικό, θεωρώντας παραλλήλως περιττή την καλλιέργειά τους. Όταν λοιπόν κάποιο από τα έτερα μέλη της τριάδος αποδειχθεί ατελέσφορο πλέον και βαρετό, τότε η επερχόμενη εποχή επικεντρώνει σε αυτό.
Μπορεί άραγε να ερμηνευτεί ως πεπρωμένος ο φόνος του Αρχιμήδη; Ως αναμενόμενο αποτέλεσμα του κορεσμού μιας εποχής; Ή και ως ένα είδος εξισορροπητικής πρόνοιας, ούτως ώστε κάποτε ένας απόγονος φυλών των δρυμών να σκαλίζει με την πέννα του, να ερμηνεύει και να αποθεώνει τα γραπτά του Σταγειρίτη;
Δημοσίευση σχολίου