Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Η Τιμωρία του Γάτου


Μοιράζομαι με τους μακρινούς προγόνους των σπηλαίων τους ίδιους φόβους και ανησυχίες για την ανεύρεση τροφής, όταν είδα λοιπόν το συγκάτοικο μου πάνω από το αχνιστό κομμάτι παστίτσιο που ευγενικά μου είχε παραχωρήσει τα δικαιώματα χρήσης η - καλή της ώρα - γειτόνισά μου, όλα τα Tavor του κόσμου δεν θα μπορούσαν να με ηρεμήσουν. Κατέληξα με κάποιες κακοποιημένες, πιθανώς και θρυμματισμένες φάλαγγες των δακτύλων του ποδιού μου...
Να πως:
Με τα ταβάνια δεν έχω πρόβλημα, όχι πως συζητώ μαζί τους σαν τον κύριο Ζοζέ στο Όλα τα Ονόματα του Saramago, αλλά να, δεν μ' αγγίζουν συναισθηματικά και μάλλον τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Η μακάρια ηρεμία των τοίχων όμως, αυτή η επίπεδη βουδιστική τους διάθεση, μ' εκνευρίζει αφάνταστα. Πως τα καταφέρνουν ενώ φαινομενικά δεν κινούνται να βρίσκονται πάντα μες τη μέση είναι ένα ανεξήγητο μυστήριο! Με παρηγορεί πάντως το γεγονός ότι στο εσωτερικό τους η κβαντομηχανική κάνει πάρτι, δεν με κάλεσαν ποτέ βέβαια, πιθανώς λόγω μεγέθους. Τέλος πάντων, με τον συγκεκριμένο τοίχο δεν είχα ποτέ πρόβλημα, δεν ξέρω την άποψη του, από τη μεριά μου θα χαρακτήριζα τη σχέση μας ικανοποιητική, τσάμπα λοιπόν έφαγε τη κλωτσιά, για το λαίμαργο γάτο Ραμσή προοριζόταν, κάποιο λάθος στον υπολογισμό της αρχικής ταχύτητας και της γωνίας βολής έφερε για μένα και τον τοίχο το δυσάρεστο αυτό αποτέλεσμα. Ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα εφαρμόστηκε άμεσα και αμείλικτα, στην άφρονη δράση μου ο τοίχος αντέδρασε δίκαια και σύμφωνα με την εξίσωση. 

4 σχόλια:

un certain plume είπε...

Όλοι οι φυσικοί νόμοι δημιουργήθηκαν στην πραγματικότητα για να υπηρετήσουν μια άτεγκτη θεωρία δικαίου, η οποία συμπυκνώνεται στο: κανείς τοιχοδιώκτης δε μένει ατιμώρητος.

george hatzimichelakis είπε...

Αφού το έχουμε ξαναπεί - και κατ' αρχάς να σημειώσω ότι ο Θεός για τους ορθόδοξους είναι προσωπικός... Όταν μας βαφτίζει ο παπάς και λέει "βαπτίζεται ο δούλος του Θεού...κλπ", κάποια γάτα προαλείφεται για τον ρόλο του προσωπικού Θεού μας και είναι θέμα χρόνου να γίνουμε δούλοι της.
Ο δούλος δεν είναι πάντα σε θέση να γνωρίζει πότε και πώς δυσαρεστεί τον κύριό του. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα που η θεία δίκη εξεργάζεται η ίδια έναν ιστό γεγονότων που θα της δώσει την ευκαιρία να επιβληθεί. Στην περίπτωσή σου όλα ξεκίνησαν με την ευγενική χειρονομία της γειτόνισσας ...
Μήπως ήρθε ο καιρός να γίνεις αγνωστικιστής και να πετάξεις αυτό το ζωντόβολο στην αυλή;

Γιώργος Πρίμπας είπε...

Μοιράζομαι με τους μακρινούς προγόνους των δασών και των πεδιάδων τους ίδιους φόβους και ανησυχίες για την ανεύρεση τροφής, όταν είδα λοιπόν το συγκάτοικο μου μαινόμενο κατά πάνω μου των ώρα που απολάμβανα το αχνιστό κομμάτι παστίτσιο που ευγενικά μου είχε παραχωρήσει τα δικαιώματα χρήσης η - καλή της ώρα - γειτόνισσά μου, όλα τα χουζουρέματα του κόσμου δεν θα μπορούσαν να με ηρεμήσουν. Κατέληξε με κάποιες κακοποιημένες, πιθανώς και θρυμματισμένες φάλαγγες των δακτύλων του ποδιού του...
Να πως:
Με τα ταβάνια δεν έχει πρόβλημα, όχι πως συζητά μαζί τους σαν τον κύριο Ζοζέ στο Όλα τα Ονόματα του Saramago, αλλά να, δεν τον αγγίζουν συναισθηματικά και μάλλον τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Η μακάρια ηρεμία των τοίχων όμως, αυτή η επίπεδη βουδιστική τους διάθεση, τον εκνευρίζουν αφάνταστα. Πως τα καταφέρνουν ενώ φαινομενικά δεν κινούνται να βρίσκονται πάντα μες τη μέση του φαίνεται ανεξήγητο μυστήριο! Τον έχω ακούσει να μονολογεί πως τουλάχιστον τον παρηγορεί το γεγονός ότι στο εσωτερικό τους η κβαντομηχανική κάνει πάρτι.

Τέλος πάντων, με τον συγκεκριμένο τοίχο που σκόπευα να χουζουρέψω μετά το απολαυστικό γεύμα που έμεινε ημιτελές δεν είχα ποτέ πρόβλημα, δεν ξέρω την άποψη του, από τη μεριά μου θα χαρακτήριζα τη σχέση μας ικανοποιητική, και θεωρώ δίκαιη την τιμωρία του για την κλωτσιά που επεχείρησε να μου ρίξει. Ο Θεός των γατών του προκάλεσε άτη και υπολογίζοντας λάθος την αρχική ταχύτητα και τη γωνία βολής του έφερε το πόδι του στον τοίχο με το δυσάρεστο για αυτόν αποτέλεσμα. Ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα εφαρμόστηκε άμεσα και αμείλικτα, στην άφρονα δράση του ο τοίχος αντέδρασε δίκαια και σύμφωνα με την εξίσωση.

Dimitri Sykias είπε...

Αν όντως η Αθηνά έστειλε την άτη στον Αίαντα και με θολωμένο το νου έσφαξε όλα τα ζωντανά των Αχαιών (νομίζοντας πως έσφαζε τους ίδιους παίρνοντας εκδίκηση για την αδικία να μην του δώσουν τα όπλα του Αχιλλέα), τότε δεν φέρει ο Τελαμώνειος την ευθύνη, αλλά η Γλαυκώπις, ο ντεντερμισμός δηλαδή σε όλο του το μεγαλείο και στην περίπτωση μου πολύ συμφέρουσα άποψη. Τέλος πάντων ο πόνος από την σύνθλιψη των οστών είναι μεγάλος αλλά παραδόξως ευπρόσδεκτος, μετά τα 40 χρειάζεσαι ένα δυνατό πόνο που και που – σωματικό ή ψυχικό - για να σου υπενθυμίζει ότι ζεις.

Ευχαριστώ Γιώργο, μ' έκανες κι έψαξα για την άτη.