Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Μικρές Ιστορίες 4: Ο ασθενής Paganini

  • Τεσσάρων χρονών έπαθε ιλαρά και κινδύνεψε να πεθάνει.
  • Πέντε χρονών έπαθε ερυθρά.
  • Δεκατεσσάρων πνευμονία.
  • Γύρω στα είκοσι, χρόνια κολίτιδα.
  • Ένας επίμονος βήχας τον συνόδευε σε όλη τη ζωή του.
  • Το 1832 στο Παρίσι παθαίνει πνευμονική αιμορραγία.
  • Υπέφερε συχνά από δύσπνοια.
  • Είχε πολύ ευαίσθητο δέρμα και όλη του τη ζωή φορούσε φανελένια εσώρουχα.
  • Είχε αϋπνίες.
  • Είχε μεγάλη ευαισθησία στα μάτια και πάντα φορούσε μπλε γυαλιά.
  • Είχε αιμορροΐδες, πρωκτική στένωση και ρευματισμούς.
  • Το 1822 κόλλησε σύφιλη. Ο υδράργυρος που πήρε για να την καταπολεμήσει έδωσε στο δέρμα του ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα. Το άλλο φάρμακο για τη σύφιλη, το όπιο, του δημιούργησε έντονα ψυχολογικά προβλήματα.
  • Έπασχε από κατάθλιψη. Τον ταλαιπωρούσε για μέρες ή ακόμη και μήνες.
  • Λόγω της σύφιλης και προβληματικών σιαγόνων έχασε όλα του τα δόντια.
  • Είχε στομαχικά προβλήματα.
  • Είχε πρόβλημα με τον προστάτη του και έκανε σε συχνούς καθετηριασμούς. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε σε μόλυνση της ουροδόχου κύστης του.
  • Προς το τέλος της ζωής του έχασε τη φωνή του.
  • Έπαιρνε ότι φάρμακο του πρότειναν, γυρεύοντας απεγνωσμένα τη μαγική θεραπεία για τις ασθένειες του. Μερικά εξ αυτών επιδείνωναν τις ασθένειες του. Ταυτόχρονα προσπαθούσε να εξαγνίσει τον οργανισμό του με καθαρτικά.
  • Οι ιατροί Richard D. Smith και John W. Worthington αποδίδουν τα τεράστια ανοίγματα του αριστερού του χεριού σε ασθένεια του συνδετικού ιστού των αρθρώσεων και της εξοντωτικής μελέτης στη νεότητα του. Λένε ότι μπορούσε να κάμψει τον αντίχειρα του και να ακουμπήσει το μικρό του δάκτυλο! (Journal of the American Assosiation, 1967).
  • Άλλοι ιατροί αποδίδουν τα ανοίγματα του χεριού του στο σύνδρομο Marfan.
  • Το 1836, είχε σταματήσει από το1834 τα κοντσέρτα, άνοιξε καζίνο στο Παρίσι. Αμέσως φαλίρισε, δημοπράτησε τα υπάρχοντα του, ακόμη και τη συλλογή των μουσικών του οργάνων για πληρώσει τα χρέη του και έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη.
  • Στις 27 Μαίου του 1840 πέθανε στη Νίκαια της Γαλλίας από εσωτερική αιμορραγία. Δεν τον έψαλλε παπάς. Λόγω της φημολογούμενης σχέσης του με τον Διάβολο (άφηνε αυτή τη φήμη να διαχέεται ενόσω ζούσε), η Καθολική Εκκλησία αρνήθηκε την ταφή του στην Γένοβα. Κατάφερε να βρει την αιώνια ησυχία του στο κοιμητήριο της Πάρμας το 1896.



Προσέξτε αυτή την καρικατούρα, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο έπαιζε ο Paganini: Το δεξί πόδι μπροστά, ο δεξιός αγκώνας κολλημένος στο σώμα, το δοξάρι κινούσε μόνο ο καρπός. Έχει ήδη επίτηδες σπάσει τρεις χορδές οι οποίες κρέμονται από τα κλειδιά. Παίζει μια από τις Φαντασίες του για την σολ χορδή.

Εκμαγείο (χυτό ασβεστοκονίαμα) του δεξιού του χεριού. 
Δεν υπάρχει ανάλογο του αριστερού του.


Λιθογραφία του Paganini φτιαγμένη στο Αμβούργο το 1830. Δεν ήταν κι άσκημος!

8 σχόλια:

jf είπε...

!!!!!
Πανάκριβα πούλησε την ψυχή του στο διάβολο τελικά...

Dimitri Sykias είπε...

Πανάκριβο ήταν και το δώρο που μας έκανε! Αν δεν κάψεις το κέρι κι απ' τις δυο πλευρές δουλειά δεν γίνεται.

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει, μία κατάθλιψη κάθε τόσο δύναται να είναι πολύτιμη για την καλλιτεχνική δημιουργία, αλλά η πρωκτική στένωση πώς μπορεί να βοηθήσει? Άλλο να κάψεις το κερί, άλλο να αυτοπυρπολείσαι...Κ.Α.

Dimitri Sykias είπε...

Και βέβαια δεν αναφέρομαι στην πρωκτική στένωση, ούτε καν στην κατάθλιψη. Σύμφωνα με μια πληροφορία που δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω και ανέφερε ένας μαθητής μου στο μάθημα Ιστορίας Μουσικής, ο Paganini όταν ήταν νέος διάβαζε τόσο πολύ μέχρις να λιποθυμήσει. Μόλις συνερχόταν συνέχιζε να διαβάζει. Σε μεγαλύτερη ηλικία δεν διάβαζε σχεδόν καθόλου, άνοιγε τη θήκη του βιολιού του μόνο πριν το κοντσέρτο. Ο Liszt επίσης σαν νέος διάβαζε υπερβολικά, υπάρχει γραπτή μαρτυρία του ίδιου. Εκείνο που με ενδιαφέρει, συγκινεί και παραδειγματίζει είναι η ολοκληρωτική αφοσίωση κάποιων ανθρώπων στην Επιστήμη ή στην Τέχνη τους. Ο Νεύτωνας, ένα άλλο παράδειγμα αφοσιωμένου, έκοψε κάθε φιλική ή άλλη κοινωνική σχέση για να μην αποσπάται από τις σκέψεις του. Απάνθρωπο με πρώτη ματιά αλλά για να πάρεις τη μέγιστη δυνατή λαμπρότητα από το κερί πρέπει να το κάψεις κι απ᾽τις δυο πλευρές.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν κάνω λάθος, ήταν ο Picasso που έλεγε: "Δουλεύω ως αργά στο εργαστήριό μου, γιατί φοβάμαι μήπως έρθουν οι Μούσες και δεν με βρούν εκεί"
Φιλικά Β.Σ.

haris k είπε...

Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που τους έκαναν να ξεχωρίζουν και να αφήσουν το στίγμα τους ενάντια στο χρόνο.......Τελικά ίσως εμείς οι υπόλοιποι να είμαστε τυχεροί `η άτυχοι....

Dimitri Sykias είπε...

Γεια σου Β.Σ
κι ο Καβάφης έλεγε κάτι ανάλογο: όταν σου κτυπήσει η μούσα την πόρτα πρέπει να είσαι εκεί για ν' ανοίξεις.

Ανώνυμος είπε...

Είναι περίεργο, πόσες ομοιότητες έχουν, ο Πικάσο κι ο Καβάφης!
Φιλικά Β.Σ.