Η τάξη του Messiaen ήταν ανοικτή και στους εγγεγραμμένους μαθητές στο Conservatoire, αλλά και σε ελευθέρους ακροατές. Δεν έπαιρνε απουσίες και δεν είχε την τυπική αυστηρή συμπεριφορά των παραδοσιακών δασκάλων. Ήταν ανοικτός σε κάθε ιδέα και τη συζητούσε σοβαρά. Ενδεικτικό είναι το ανέκδοτο που ακολουθεί: Κάποια μέρα ένας σπουδαστής, στα σοβαρά ή για να κάνει κάποιο αστείο, του παρουσίασε ένα έργο σε κάποιο σημείο του οποίου ένας εκτελεστής έσπαγε μια καρέκλα και ταυτόχρονα η βιόλα έπαιζε μια νότα pizzicato. Ο Messiaen κοίταζε το έργο σοβαρά και όταν έφτασε στο εν λόγω σημείο, αφού σκέφτηκε για λίγο, είπε στον σπουδαστή: “κοίτα, σ’ αυτό το σημείο ο ήχος από το σπάσιμο της καρέκλας θα είναι πολύ δυνατός και η βιόλα δεν θ’ ακουστεί.”
Συχνά έφερνε στην τάξη του παρτιτούρες καινούριων έργων και τις ανέλυε με τους μαθητές του. Επίσης προσκαλούσε συνθέτες στην τάξη του να μιλήσουν για τη μουσική τους και να αναλύσουν έργα τους. Kαθόταν τότε μαζί με τους μαθητές του και άκουγε προσεκτικά. Ανάμεσα σε άλλους από τη τάξη του πέρασαν και οι Boulez και Ξενάκης.
Το χάρισμα (;) της χρωματικής συναισθησίας, να βλέπει δηλαδή τους ήχους ως χρώματα, νόμιζε ότι το διέθεταν όλοι οι άνθρωποι. Καθόταν στο πιάνο, έπαιζε μια συγχορδία και έλεγε στον απορημένο μαθητή του: “μα καλά, δε βλέπεις το χρώμα αυτής της συγχορδίας!”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου