Μικρές Ιστορίες 33: Μικρή Ιστορία του Τέλους του Κόσμου

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, από τότε που γράφτηκε μέχρι τις ημέρες του FB,  πλούτισε και έκανε διάσημους πολλούς.

Ο κόμης φον Ιγκελχαϊμ στις 20 Φεβρουαρίου του 1524 είχε έτοιμη μια τριώροφη κιβωτό για να σωθεί αυτός και οι δικοί του από το Τέλος. Χιλιάδες άνθρωποι πούλησαν τα υπάρχοντά τους και όσοι δεν χώραγαν στην Κιβωτό έτρεξαν να βρουν μια τρύπα να κρυφτούν. Την Ημέρα της Κρίσεως έπεσε ψιλόβροχο... Ο φόβος έγινε θυμός κι ο κόμης λιθοβολήθηκε, αντίθετα σήμερα, ειδησεογραφικοί ιστότοποι και facebookers συνεχίζουν ακάθεκτοι.

Το 1648, ο Sabbatai Zevi, πλούσιος Εβραίος από τη Σμύρνη, αυτοανακηρύχθηκε Μεσσίας και προέβλεψε το Τέλος για την Άνοιξη του 1966. Τα νέα διαδόθηκαν σε όλη την Ευρώπη. Για να γράφω τώρα, το Τέλος δεν ήρθε και ο Μεγάλος Βεζίρης της Κωνσταντινούπολης τον φυλάκισε και ήταν έτοιμος να τον εκτελέσει. Σαν σύγχρονος πολιτικός, έβαλε τουρμπάνι, ασπάστηκε το Ισλάμ και την έκανε.

Τον Αρμαγγεδώνα, όπως και μετά τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, περίμενε και ο William Miller το 1843. Δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κίνημα, οι Μιλερίτες. Ήρθε και πέρασε κι αυτή η χρονιά, το Τέλος πάλι ασυνεπές στο ραντεβού του, οι Μιλερίτες διασπάστηκαν και ακόμη και σήμερα ασκούν μεγάλη θρησκευτική επιρροή στις ΗΠΑ και αλλού. Η Εκκλησία των Αντβεντιστών αριθμεί περίπου τα 14 εκατομμύρια μέλη.

Ο μιλερίτης Charles Taze Russel έκανε την μαντεψιά για το 1874, δεν έκατσε το πήγε στο 1914, το 1916 ήρθε το τέλος για τον ίδιο. Οι πιστοί του Russel μετονομάστηκαν αργότερα σε Μάρτυρες του Ιεχωβά, 6 εκατομμύρια περίπου ψυχές.

Οι αποσχίσεις συνεχίζονταν και φτάνουμε στα Παιδιά του Θεού το 1993 και τα τραγικά γεγονότα που ακολούθησαν όπου το κοινόβιό τους και 76 μέλη της οργάνωσης έγιναν παρανάλωμα του πυρός.

Σήμερα τα χαράματα στο λιμάνι του Πειραιά ήμουν εγώ και κάτι φορτηγατζήδες. Εκείνοι περίμεναν το Blue Star, εγώ το Red Super Moon και το Τέλος του Κόσμου. Έμεινα με τη φωτογραφική στο χέρι, απατήθηκα και στα δύο ραντεβού μου, από τη μια η συννεφιά, από την άλλη οι λάθος υπολογισμοί αιδεσιμότατων και καταστροφολάγνων. Απογοητευμένος γύρισα σπίτι και έφτιαξα ένα δικό μου Τέλος...

Σημ. Οι πληροφορίες για την Ιστορία του Τέλους του Κόσμου προέρχονται από το βιβλίο του Michio Kaku, Η Φυσική του Ανέφικτου, εκδ. ΑΒΓΟ.

146 π.Χ.

Η Ευρώπη είναι ένα ρούχο που δεν μας ταιριάζει. Από την απελευθέρωση και μετά το φαρδαίνουμε και το στενεύουμε κατά πως παχαίνουμε ή αδυνατίζουμε. Από τις πολλές μεταποιήσεις δεν θύμιζε πια σε τίποτα τα πλουμιστά φορέματα των Ευρωπαίων όταν χόρευαν τα μενουέτα και τις ζίγκες τους. Τώρα το ρούχο έγινε μεσαιωνική σιδερένια πανοπλία. Δεν φαρδαίνει, δεν στενεύει.

Η Ελλάδα δεν ανήκει στην Δύση ούτε στην Ανατολή, είναι κάτι διαφορετικό, ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο. Αυτό το διαφορετικό όμως, τον κρυμμένο και ξεχασμένο καλό μας εαυτό, δεν ψάξαμε να το βρούμε, δεν το καλλιεργήσαμε και δεν το βιώσαμε και φτάσαμε με δανεικά ρούχα να πορευόμαστε στο άγνωστο.

Ίσως καλύτερα γυμνός, παρά να φοράς ρούχα που δεν σου πρέπουν...

Μικρές Ιστορίες 32: Μανή, Θεκέλ, Φάρες / Ένα Πολιτικό Σχόλιο

Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Βαλτάσαρ, γιος του Ναβουχοδονόσορα, παρέθεσε δείπνο στους μεγιστάνες, στις παλλακίδες και τις γυναίκες του. Στο τραπέζι υπήρχε άφθονο κρασί και κάποια στιγμή ο μεθυσμένος Βαλτάσαρ εξέφρασε την επιθυμία να το πιουν με τα ιερά χρυσά και αργυρά σκεύη, λάφυρα του πατέρα του, από τον ναό του Σολομώντα. Έπιναν λοιπόν το κρασί και δόξαζαν τους θεούς των, τους χρυσούς και αργυρούς, τους χάλκινους και σιδερένιους, τους ξύλινους και τους λίθινους. Αίφνης, μέσα στο κέφι και τη παραζάλη, βλέπουν τα δάκτυλα ενός ανθρώπινου χεριού να γράφουν κάτι επάνω στο αμμοκονίαμα του τοίχου του βασιλικού ανακτόρου. Η γραφή ήταν άγνωστη. Τότε το πρόσωπου του βασιλιά αλλοιώθηκε από το φόβο, η μέση του σα να διαλύθηκε και τα γόνατα του έτρεμαν, τα πόδια του κτύπαγαν το ένα πάνω στ' άλλο. Αμέσως έστειλε να φωνάξουν τους Χαλδαίους σοφούς, μάγους κι αστρολόγους να ερμηνεύσουν τη γραφή. Μπαινόβγαιναν οι σοφοί, νόημα δεν έβγαζαν. Ο βασιλιάς ταράχτηκε ακόμη περισσότερο.

Πάνω στην ώρα μπαίνει η βασιλομήτωρ στην αίθουσα του συμποσίου και λέει στον βασιλιά:
- Μην ταράζεσαι, ησύχασε. Στο βασίλειό σου υπάρχει ένας άνθρωπος με σύνεση και εγρήγορση, κάποιος που το πνεύμα του Θεού κατοικεί εντός του, και που ο πατέρας σου τον όρισε εξορκιστή των μάγων και αστρολόγων. Αυτός είναι ο Δανιήλ, ο διοικητής της Βαβυλώνας.

Οδήγησαν τον Δανιήλ μπροστά στον βασιλιά, κι αυτός του λέει:
- Συ είσαι ο Δανιήλ, ένας από τους Ιουδαίους αιχμαλώτους, που έφερε ο πατέρας μου εδώ; Αν μου διαβάσεις αυτή τη γραφή στο τοίχο, θα σε ντύσω με βασιλική πορφύρα, θα σου φορέσω χρυσό περιδέραιο και θα σε ανακηρύξω τρίτο άρχοντα στο βασίλειό μου".

Ο Δανιήλ του λέει:
- Κράτησε, βασιλιά μου, τα δώρα σου και άκου προσεκτικά τι θα σου πω. Ο αληθινός Θεός, που τώρα με φωτίζει να σου πω αυτά τα λόγια, έκαμε τον πατέρα σου μεγάλο βασιλιά και του χάρισε πλούτο και δύναμη και δόξα. Όταν όμως η καρδιά του έγινε σκληρή και περήφανη έχασε το βασιλικό θρόνο, οι δικοί του οι άνθρωποι τον καταδίωξαν και ζούσε σαν άγριο θηρίο στις ερημιές, μέχρι την ώρα που πίστεψε στον αληθινό Θεό. Εσύ, ο γιος εκείνου που όλα αυτά τα γνώριζες, δεν ταπεινώθηκες μπροστά στον Θεό. Λάτρεψες τους ξύλινους, τους σιδερένιους, τους πέτρινους θεούς κι αρνήθηκες τον μόνο αληθινό Θεό. Μάλιστα διέπραξες και μια φοβερή αμαρτία. Διέταξες να φέρουν στο τραπέζι σου τα σκεύη του Ναού για να πιεις εσύ κι οι καλεσμένοι σου κρασί. Γι’ αυτό τον λόγο έστειλε ο Θεός αυτό το χέρι να γράψει τα φοβερά λόγια:
“Μανή”, μέτρησε ο Θεός τη βασιλεία σου και την τελείωσε.
“Θεκέλ”, σε ζύγισε και βρέθηκες ελλιπής.
“Φάρες”, διαιρέθηκε η βασιλεία σου και δόθηκε στους Μήδους και τους Πέρσες.

Την ίδια νύχτα σκοτώθηκε από τους Μήδους, που κατέλαβαν τη Βαβυλώνα σχεδόν αμαχητί, και τη βασιλεία του την πήρε ο Δαρείος, εξήντα δύο χρονών τότε.

(Δανιήλ, 5.1 - 5.31)

Περί Φροντιστηρίων και ΦΠΑ

Δεν έχω σχέση με την λεγόμενη παραπαιδεία των φροντιστηρίων Μέσης Εκπαίδευσης. Με αφορμή όμως το 23% ΦΠΑ διαβάζω λίβελους γι' αυτήν την τεσσαρακονταετή μάστιγα... “Υπεράσπιση της παραπαιδείας στο όνομα του ΦΠΑ”. Δεν νιώθω επαρκής για να σχολιάσω πολιτικά και θεσμικά το θέμα, θα ήθελα όμως να κάνω μια ιστορική αναφορά για τους “φροντιστηριάδες”: ανάμεσά τους υπήρξαν μερικές από τις πιο φωτισμένες, καταρτισμένες, ενημερωμένες και αν όχι “παιδευτικές”, τουλάχιστον “εκπαιδευτικές” προσωπικότητες (κι ο σκύλος “εκπαιδεύεται”, “παιδεύεται” όμως μόνον ο άνθρωπος).

Κάλυψαν ένα κενό ανεπαρκών ή αδιάφορων δημόσιων εκπαιδευτικών, πρόβλημα που δημιούργησαν και διατήρησαν τα πολιτικά κόμματα εν τω συνόλω τους. Συνέγραψαν πληθώρα εγχειριδίων και βοηθημάτων, απ' όσο μπορώ να κρίνω, εφάμιλλων ή και ανώτερων αντίστοιχων ξενόγλωσσων, π.χ. οι αριστουργηματικές Γεωμετρίες των Ιωαννίδη και Κανέλλου (και σε έκδοση ΟΕΔΒ), οι Γεωμετρικές Κατασκευές του Δημητρίου, η τρίτομη Άλγεβρα του Ζουρνά, τα Πολυώνυμα του Καζαντζή, η Χημεία του Μανωλκίδη, η σειρά Ασκήσεων του Τόγκα και τόσα άλλα... Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η εκτίμηση και ο σεβασμός που νιώθουν οι παλιοί μαθητές γι' αυτούς τους Δασκάλους, μπορείτε να το διαπιστώσετε στο διαδίκτυο σε ιστότοπους αφιερωμένους στο θέμα. Άραγε δεν θα έπρεπε να τιμηθούν ή έστω να μνημονευθούν αυτοί οι Δάσκαλοι για την προσφορά τους, έστω στην [εκ]παίδευση; Υποθέτω, διότι δεν τους γνώρισα, ότι λαμπροί επιστήμονες σαν τον Ιωαννίδη και τον Κανέλλο θα δίδασκαν, έστω και έμμεσα, ήθος.

Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι πρέπει να διατηρηθεί αυτό το καθεστώς. Συγκεκριμένα αίτια του παρελθόντος οδήγησαν σε αποτελέσματα, που όμως πολλές τα κρίνουμε χωρίς να τα γνωρίζουμε σε όλες τους τις διαστάσεις.