Ο Glazunov κάθισε στο πιάνο, ο Taneiv σηκώθηκε και τον παρακάλεσε να περιμένει για λίγο για να κλειδώσει την πόρτα του δωματίου μη τυχόν και τους ενοχλήσει κανείς. Ο Glazunov άρχισε να παίζει, τελείωσε, χειροκροτήθηκε. Όπως συνηθιζόταν ακολούθησε συζήτηση για το έργο (και σίγουρα κάποιο ποτάκι...). Ξαφνικά λέει ο Taneiv: “Ωχ!, ξέχασα την πόρτα κλειδωμένη και κάποιος μπορεί να ήρθε εντωμεταξύ και να περιμένει στο χολ”. Βγήκε από το δωμάτιο και επέστρεψε σε λίγο με τον Rachmaninov τον οποίο σύστησε ως ταλαντούχο μαθητή του. Του ζήτησαν να παίξει κάτι - το “ταλαντούχος” δεν μοιραζόταν εύκολα εκείνη την εποχή. Ο Rachmaninov κάθισε στο πιάνο και έπαιξε - από μνήμης εννοείτε - το μέρος της συμφωνίας που μόλις είχε ακούσει! Έκπληκτος ο Glazunov τον ρώτησε: “Πως το έμαθες αυτό το κομμάτι; Δεν το έχω παίξει και δείξει σε κανέναν μέχρι τώρα.” Ο Taneiv απάντησε: “Τον είχαμε κλειδώσει έξω. Καθόταν στο υπνοδωμάτιο μου.”
Την ιστορία αναφέρει ο συμμαθητής του Rachmaninov B.L. Yavorsky. Την αντέγραψα από το The Virtuosi του H. C. Schonberg.
3 σχόλια:
Το παλιόπαιδο κρυφάκουγε.
Το ήξερα ότι έπρεπε να ασχοληθώ με κάτι άλλο στη ζωή μου. Για ξυλουργός είχα ταλέντο, μου άρεσε κιόλας όταν ήμουν μικρός.
Φρόντισε σε παρακαλώ, αν ποτέ με κλειδώσεις απ' έξω από το δωμάτιο, όπου παίζεις μια συμφωνία σου, αυτή η συγκεκριμένη συμφωνία να διαρκεί 2 μέτρα 2/4 με τέταρτα στο δεξί χέρι και μία τρίφωνη κρατημένη συγχορδία στο αριστερό. Εγώ θα πρέπει βέβαια να έχω θυμηθεί να πάρω τα χάπια μου για τη μνήμη....
Ο Rach είχε μνήμη μαγνήτη και μάλιστα διαρκείας. Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα γύρω απ' αυτήν του την ικανότητα.
Το ωραίο πάντως είναι ότι κάποια φορά, σε ένα του ρεσιτάλ, ξέχασε το δικό του διάσημο και χιλιοπαιγμένο από τον ίδιο πρελούδιο σε ντο# ελάσσονα!
Ο Μητρόπουλος ήταν μια ανάλογη περίπτωση.
Δημοσίευση σχολίου