Φορούσε ένα καπέλο που δεν του ανήκε.
Του άρεσε πολύ, το αγαπούσε, πίστευε ότι δεν θα το αποχωριζόταν ποτέ έστω κι αν δεν ήταν δικό του.
Ώσπου μια μέρα άρχισε να ανησυχεί... φορούσε ακόμη το καπέλο του;
Μέχρι την τελευταία στιγμή το ένοιωθε να αγκαλιάζει ζεστά το κεφάλι του ώσπου το είδε κάπου κοντά κι όμως μακριά, όχι σ' άλλο κεφάλι, αλλά μακριά...
Λυπήθηκε, το αγαπούσε τόσο αυτό το καπέλο κι ας μην ήταν δικό του.
Αγόρασε ένα άλλο, τώρα πια δικό του. Με το καιρό θα το συνήθιζε, ίσως και να το αγαπούσε σαν αυτό που δεν του ανήκε...
6 σχόλια:
Ενδιαφέρον...
Εξαιρετικό!
τελικά μάλλον κάθε άνθρωπος όταν βρίσκει κάτι καινούριο να αγαπήσει χρειάζεται χρόνο...ίσως αυτό λειτουργεί σαν βάλσαμο για να ξεχάσει το προηγούμενο..`η για να έχει μια γλυκειά ανάμνηση του παρελθόντος...
Μπορεί ποτέ να μην ένιωσε το πρώτο καπέλο για δικό του γιατί πάντα σκεφτόταν αυτόν που ίσως του ανήκε και όχι το ίδιο το καπέλο το οποίο, αν το καλοσκεφτούμε, μια και δε φτιάχτηκε αποκλειστικά για έναν, ανήκε σε αυτόν που το είχε τη δεδομένη στιγμή στα χέρια του.
Το καπέλο που φορά κάποιος είναι δικό του, έστω και αν δεν το έχει αγοράσει. Το ίδιο δεν είναι δικό του αν το έχει αγοράσει και το χάσει. Η ιστορία με τους ιδιοκτήτες καπέλων ερευνάται απο τη στιγμή που γίνανε πιο ελαφρά απο τα κράνη και τα έπερνε εύκολα ο άνεμος.
@ Κ.Α
Με το Illustrator μπορεί να κάνει κανείς πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Εγώ είμαι ακόμη στο A' Υποχρεωτικό...
@ Γ.Χ
Ευχαριστώ, πάντα έχεις μια καλή κουβέντα!
@ haris
Όχι πάντα. Τον Steve αγάπησα στιγμιαία και δεν χρειάστηκε ούτε μια στιγμή, ούτε βάλσαμο για να ξεχάσω την μακροχρόνια και δύσκολη σχέση μου με τον Bill. [*]
@ Ανώνυμος Ι & ΙΙ
Οι ιστορίες των ανθρώπων, πραγματικές ή φανταστικές, ερμηνεύονται πολλές φορές εντελώς διαφορετικά κι απ' αυτούς που τις ζουν και απ΄αυτούς που προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν, αυτή ίσως να είναι κι η αξία τους. Όταν δε περάσει ο χρόνος, μετα-ιστορίες που επινοούνται πάνω σε ιστορίες αλλοιώνουν αρχικές προθέσεις και γεγονότα. Η ιστορία του “καπέλου” σκαρώθηκε μόνο και μόνο για να “επενδύσω” τα σκιτσάκια που είχα φτιάξει στο Illustrator το 2004, και να που είδατε διαστάσεις πέραν των δυο της οθόνης που απεικονίζει σκίτσο και ιστορία, διαστάσεις που δεν είχα καν φανταστεί. Είναι ωραίο να βλέπεις κάτι που νομίζεις δικό σου με τα μάτια ενός άλλου.
Αν και θα το ήθελα, δεν έχω φορέσει ποτέ μου καπέλο.
[*] Οι καιροί είναι δύσκολοι και είμαι κι εκπαιδευτικός, εννοώ Steve Jobs (Mac) και Bill Gates (PC)!
Δημοσίευση σχολίου