Μικρές Ιστορίες 1: Σκληρά Κεφάλια

Ιστορία Ι
Ο Διογένης, αργότερα γνωστός και σαν σκύλος, φθάνει μετανάστης στην Αθήνα. Συναντά τυχαία τον Αντισθένη, κάτι έχει ακούσει γι’ αυτόν, του αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται και θέλει να γίνει μαθητής του. Ο Αντισθένης βαριέται τη διδασκαλία και τον απορρίπτει. Ο Διογένης ο σκύλος, σαν μουλάρι δεν το κουνάει από μπρος του. Ο Αντισθένης νευριάζει και σηκώνει το μπαστούνι του να τον κτυπήσει. Ο Διογένης σκύβει το κεφάλι να διευκολύνει τον δάσκαλο και του λέει:

- Κτύπα με λοιπόν δάσκαλε, αν και νομίζω ότι δεν θα μπορέσεις να βρεις ένα τόσο σκληρό ξύλο που να με κάνει να σταματήσω να προσπαθώ να μου πεις κάτι, όπως μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνεις.

Ιστορία ΙΙ
Ο Cage, φέρελπις νεαρός, συναντά τον πολύ Schoenberg. Δίχως περιστροφές ξεκινά μια στεγνή κουβέντα:

- Γεια, με λένε John και θα ήθελα να γίνω μαθητής σου.

Ο Arny τον κοιτά από πάνω μέχρι κάτω και για να πούμε την αλήθεια δεν του αρέσει και πολύ αυτό που βλέπει.

- Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να σας αναλάβω κύριε, εξάλλου χρεώνω πολύ ακριβά την ώρα διδασκαλίας.
- Α, τα χρήματα δεν είναι πρόβλημα, έτσι κι αλλιώς δεν έχω καθόλου.

Τον ανέλαβε τελικά. Δεν πέρασε πολύ καιρός. Ο Arny βγάζει τα ματογυάλια του και τα ακουμπά πάνω σ’ ένα κατακόκκινο από τις διορθώσεις ενάριθμο βάσιμο.

- Κύριε Cage αν συνεχίσετε να διατηρείτε αυτήν την αντίληψη που έχετε για την Αρμονία μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι θα είναι σαν να κτυπάτε το κεφάλι σας στο τοίχο.
- Προτιμώ να κτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο.

Χωρίσανε.