3euk1L4: Ένα Όνειρο

Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008

Ένα Όνειρο

6 σχόλια:

nicon είπε...: Πολύ-πολύ ενδιαφέρον!

Την καλημέρα μου!; 12 Ιανουαρίου 2008 στις 9:11 π.μ.
kukuzelis είπε...: Βλέπεις όμως; Ένα πρόβλημα προς λύση, αλλά η εικόνα (στην εικόνα περιλαμβάνω και τον μουσικό που ερμηνεύει) δίνει προεκτάσεις που μπορεί και να μην είναι σε θέση να φανταστεί κανείς. Προεκτάσεις προς μία κατεύθυνση ίσως, αλλά πόσο θα ζήσουμε για να ανακαλύψουμε κι άλλες;

Και επιπλέον, μάλλον θα ευχαριστήθηκες (ή θα ανακουφίστηκες) όταν έβαζες τις εικόνες τη μία δίπλα ή μέσα στην άλλη.

Υποθέσεις κάνω, επειδή χάρηκα αυτό που άκουσα.; 12 Ιανουαρίου 2008 στις 9:51 π.μ.
γεράσιμος μπερεκέτης είπε...: Το βρήκα αρτιότατο.

Το πρόβλημα που θέτει ο Κουκουζέλης είναι μέγα. Αν δεχτούμε ότι πρόκειται για αμάλγαμα, τότε δεν μιλάμε για αυτόνομο είδος, αλλά για δύο συναντώμενα είδη τέχνης. Το θέμα το αντιμετωπίζω πρακτικά, ως εξής:
α)Κλείνω την ένταση και βλέπω μόνο εικόνα, β) κλείνω μάτια και ακούω μόνο μουσική.
Το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό.
Κατ' αρχάς, έχοντας δει το φιλμ (εικόνα-μουσική μαζί) έχω την αίσθηση και στις δύο περιπτώσεις (α και β) ότι κυλάνε πιο αργά από το δισυπόστατο φιλμ. Οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι οι αισθήσεις αρέσκονται στο να αλληλοβοηθούνται για να αντιμετωπίσουν ένα αισθητικό πρόβλημα που θέτει ένα έργο τέχνης. Γι αυτό και δεν είναι σπάνιες οι αναφορές ακροατών ότι όταν ακούνε μουσική φαντάζονται εικόνες. Για το αντίθετο δεν έχω ακούσει, εμένα μου συμβαίνει, πιστεύω ίσως λόγω προσανατολισμού. Το βέβαιο είναι ότι όταν οι αισθήσεις ερεθίζονται ταυτόχρονα, μια ειδική κατάσταση δημιουργείται που οδηγεί τον άνθρωπο πέρα από την βιοτική μέριμνα. Στην περίπτωσή μας η εικόνα απορροφά τον ακροατή δίνοντάς του την δυνατότητα να είναι και θεατής. Εν πάση περιπτώσει του δίνει μιαν έτοιμη εικαστική "φαντασία" της μουσικής που ακούει. Είναι επίσης βέβαιο,κατά τη γνώμη μου, ότι στην ίδια μουσική ταιριάζουν πολλές και διαφορετικές εικαστικές φαντασίες.; 12 Ιανουαρίου 2008 στις 4:01 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Endiaferon alla tromaktiko...; 14 Ιανουαρίου 2008 στις 7:02 μ.μ.
vasstath είπε...: Γράφω με αφορμή τον τίτλο:

Η κατασκευη ονειρων κατα την διαρκεια του υπνου ειναι η κυρια αποδειξη οτι ο ανθρωπος γεννιεται με εμφυτευμενο το συνθετικο εργαλειο.
Το ονειρο δημιουργειται χωρις προφανη σκοπο ή στοχο, ομως εχει δομη, πλοκη και πολλα επιπεδα αναγνωσης.
Χρησιμευει ως δοχειο* για την αποθεση αποσπασματων του βιου ή ως πολυαγγιστρο για την αναρτηση τους.
Ξεπερνα την αντιφαση μεταξυ των πρωτογενων συστατικων του με τον πιο απροσδοκητο τρόπο.
Ακομη κι οταν ειναι εφιαλτικο (ως τυπος), ειναι οικειο και προσφιλες.
Δεν ειναι ποτε ενδιαφερον αλλα αυτονοητο οπως μια μαθηματικη αποδειξη.
Ακολουθει, ειδωμενο ως συνθεση, τον περιεργο δρομο του λαθους και της διασωσης του**.
Μηπως ολο αυτο δεν ειναι η περιγραφη μιας καλης συνθεσης;

*Άρης Κωνσταντινίδης
**Αριστείδης Αντωνάς, Δημήτρης Αντωνακάκης; 22 Ιανουαρίου 2008 στις 6:27 μ.μ.
Dimitri Sykias είπε...: Ενδιαφέρουσα άποψη και γίνετια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν συσχετιστεί με τη μουσική σύνθεση. Στο "εμφυτευμένο" θα αντιδρούσαν πάντως έντονα οι Locke και Hume. Από τότε βέβαια έχει κυλήσει πολύ νερό στ' αυλάκι.; 24 Ιανουαρίου 2008 στις 4:26 π.μ.