tag:blogger.com,1999:blog-224666200402230552.post6518044587852806283..comments2023-06-01T14:42:44.617+03:00Comments on 3euk1L4: Ludwig van... ή Τι είναι το ΜεταμοντέρνοDimitri Sykiashttp://www.blogger.com/profile/00414437645646915268noreply@blogger.comBlogger3125tag:blogger.com,1999:blog-224666200402230552.post-33612025861806700102009-07-28T10:18:51.332+03:002009-07-28T10:18:51.332+03:00Δημήτρη, καλημέρα. Δε διαφώνησα στο μεταμοντέρνο (...Δημήτρη, καλημέρα. Δε διαφώνησα στο μεταμοντέρνο (επί της ουσίας γιατί και εκεί υπάρχουν σοβαρά λάθη αλλά όχι τέτοια που να «χάνεται η μπάλα») αλλά στο μοντέρνο. Το λάθος που κάνει ο Σόλομον είναι ακριβώς εκεί (εκτός αν ως μοντέρνο εννοεί κάτι άλλο, αλλά αυτό δεν προκύπτει από το κείμενο). Το μοντέρνο ήρθε αμέσως μετά το ρομαντισμό ως αντίδραση και αυτό, αλλά πιο ακραία, στον ορθολογισμό του διαφωτισμού. Ο διαφωτισμός, και είναι κάτι που το γνωρίζεις ως θέση μου, είναι το σημαντικότερο κίνημα στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού και πρέσβευε ότι μόνον η εμπειρία μπορεί να είναι πηγή γνώσης. Οι διαφωτιστές δεν κινήθηκαν υποχρεωτικά στα πλαίσια του ορθολογισμού, απλώς η ανερχόμενη αστική τάξη χρησιμοποίησε μια τάση του ορθολογιστικού διαφωτισμού για να ανατρέψει την προϋπάρχουσα κατάσταση και το πέτυχε. Για να μην ξεφύγω από το μοντέρνο και για να μη μακρηγορήσω σου περνάω ένα απόσπασμα από ένα μικρό κείμενο, στο οποίο είχα αναφερθεί πάνω στο μοντέρνο ( http://g-pribas.pblogs.gr/2009/05/456219.html )<br /><br />«Ο Διαφωτισμός πέτυχε πολλά, αλλά η εξάλειψη της ανθρώπινης δυστυχίας φάνταζε, και φαντάζει, χίμαιρα.<br />Στους δυο αιώνες που ακολούθησαν, κάθε νέα γενιά ονειρεύτηκε και απαίτησε αυτή να είναι που θα καταφέρει να στήσει έναν ιδανικό κόσμο και για να το πετύχει αυτό ενίοτε θεωρούσε ότι πρέπει να γκρεμίσει και οτιδήποτε προγενέστερο.<br />Ο Μοντερνισμός, ο Ρομαντισμός και η ακραία του μορφή, ο Συμβολισμός, αμφισβήτησαν ευθέως και τον ορθολογισμό (και) του Διαφωτισμού. Το συναίσθημα, η φαντασία, η μελαγχολική αναπόληση κάποιου χαμένου «παράδεισου» (στο Ρομαντισμό) και η παραδοχή της απουσίας του ποιητικού ενδιαφέροντος του αισθητού κόσμου κυριάρχησαν.<br />Ο Εμπρεσιονισμός, έπειτα, ύμνησε την εντύπωση της φευγαλέας ματιάς του κόσμου.<br />Οι κοινωνικές εξελίξεις του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα και τα δεδομένα του Ρομαντισμού και του Εμπρεσιονισμού προκάλεσαν τα τέσσερα σημαντικότερα καλλιτεχνικά ρεύματα/ κινήματα των αρχών του 20ου αιώνα: τον Εξπρεσιονισμό, το Νταντά, το Φουτουρισμό και τον Υπερρεαλισμό. Πέρα από τις επί μέρους διαφορές τους αλλά και το είδος της τέχνης που, κατ' εξοχή, κινήθηκαν οι δημιουργοί των ρευμάτων αυτών, κοινή τους βάση η αμφισβήτηση κάθε προγενέστερου. Το πάθος για επανάσταση στον Εξπρεσιονισμό, η λατρεία κάθε πράξης που θα επιταχύνει την έλευση του μέλλοντος (ακόμα και του πολέμου!) στο Φουτουρισμό και οι ακραίες πρακτικές των Ντανταϊστών δεν κράτησαν πολύ, ενώ το κίνημα του Υπερρεαλισμού ήταν αυτό που, τελικά, επηρέασε περισσότερο. Η καταφυγή στη φαντασία, στο ονειρικό, στο ασυνείδητο και η άρνηση εγκλωβισμού σε κάθε πραγματικότητα δε μπορούσαν παρά να σημαίνουν, και ιδίως στην ποίηση, εκτός από διεύρυνση της θεματολογίας και την κατάργηση κάθε φόρμας και κανόνα, ενίοτε καταφεύγοντας και στην αυτόματη γραφή.<br />Στα πλαίσια όλων αυτών των καλλιτεχνικών, και όχι μόνο, ρευμάτων/ κινημάτων γεννήθηκαν αριστουργήματα, και η ανθρωπότητα προχώρησε, όμως, σήμερα, οφείλουμε να προχωρήσουμε περαιτέρω. Η σύζευξη καλλιτέχνη και κοινωνικού γίγνεσθαι είναι αναπόδραστη. Όλα αυτά τα αν-ορθολογικά ρεύματα/ κινήματα, που προανέφερα, είχαν την «πολυτέλεια» να αμφισβητούν το Υλικό Αισθητό Γίγνεσθαι της Ζωής, και να προτείνουν μια άλλη (φιλοσοφική) θεώρηση όντας, όμως, κινούμενα εντός του και με τη «σιγουριά» ότι αυτό, το Υλικό Αισθητό Γίγνεσθαι της Ζωής, είναι εκεί και θα είναι εκεί και στο μέλλον. Αυτό σήμερα δεν ισχύει. Οι προκλήσεις πλέον είναι πρωτόγνωρες και αν θέλουμε, αυτές μας οι ανησυχίες για το επερχόμενο, να εκφράζονται καλλιτεχνικά απαιτούνται σαφώς νέοι τρόποι καλλιτεχνικής έκφρασης μαζί με όσους από τους ήδη υπάρχοντες είναι κατάλληλοι να τις εκφράσουν.»Γιώργος Πρίμπαςhttps://www.blogger.com/profile/03714899704499337017noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-224666200402230552.post-69893618866740291192009-07-24T17:37:13.710+03:002009-07-24T17:37:13.710+03:00Γεια σου Γιώργο
Το άρθρο του Solomon πιστεύω ότι σ...Γεια σου Γιώργο<br />Το άρθρο του Solomon πιστεύω ότι συντάσσεται με τη γενική κατεύθυνση που δίνουν παρεμφερή εκλαϊκευτικά άρθρα στον όρο <i>μεταμοντέρνο</i>. Για παράδειγμα το <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Postmodern" rel="nofollow"> άρθρο</a> της Wikipedia και ένα με <a href="http://www.georgecrumb.net/future.html" rel="nofollow"> παρόμοιο θέμα</a> του Crumb δεν διαφέρουν ριζικά απ’ αυτό του Solomon. Προσωπικά δεν μπορώ να πάρω θέση, απαιτεί πολύ μελέτη το θέμα και γνώση των διαφόρων <i>φιλοσοφικών τάσεων</i>.<br />Για δύο σημεία είμαι όμως απολύτως σίγουρος (για τίποτα δεν είμαι σίγουρος, αλλά λέμε τώρα):<br /><b>1. </b> Το <i>μοντέρνο</i> είναι απόληξη και κορύφωση του Διαφωτισμού. Το Παρμενίδειο <i>το γαρ αυτό νοείν εστιν τε και είναι</i> ήταν βασικό δόγμα του Διαφωτισμού και σημαία του Ξενάκη (Musiques Formelles).<br /><b>2. </b> Το <i>μοντέρνο</i> σε πολλές περιπτώσεις εμπεριέχεται στο <i>μεταμοντέρνο</i>. Τα παραδείγματα από τη μουσική πολλά: η 1η Συμφωνία του Schnittke, τα Klavierstuecke του Rihm και πολλά άλλα. Όταν ακούς Rihm έχεις την εντύπωση ότι ακούς ένα έργο <i> μοντέρνο </i>, ο απόηχος της μουσικής του είναι όμως <i>ρομαντικός</i>, αυτό κάνει τη μουσική του <i>μεταμοντέρνα</i>. Απλοϊκός συλλογισμός θα πεις, προσπαθούμε όμως να ορίσουμε μια έννοια που είναι σε <i>εξέλιξη</i>.Dimitri Sykiashttps://www.blogger.com/profile/00414437645646915268noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-224666200402230552.post-52254279768140544852009-07-22T08:57:34.615+03:002009-07-22T08:57:34.615+03:00φίλε Δημήτρη καλημέρα. Δεν έχω διαβάσει πιο αποτυχ...φίλε Δημήτρη καλημέρα. Δεν έχω διαβάσει πιο αποτυχημένο κι εκτός τόπου και χρόνου κείμενο, σαν αυτό του Solomon για το μοντέρνο και το μεταμοντέρνο. Σχεδόν τίποτα από ό,τι γράφει για το μοντέρνο δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα! (από μια πλευρά είναι κι αυτό μια μορφή επιτυχίας!) Αρκεί σε οποιονδήποτε θέλει να ασχοληθεί να καταφύγει είτε σε ένα απλό λεξικό λογοτεχνικών ή φιλοσοφικών όρων είτε σε κάποιο βιβλίο σχετικό με τα φιλοσοφικά ρεύματα των τελευταίων δυο αιώνων. Ας αναφέρω μόνο το πιο νόστιμο και καταφανές, ότι απαιτεί από εμάς να δεχθούμε ότι το μοντέρνο περιέχεται στο μεταμοντέρνο και ότι αυτό προκύπτει από τον επισυναπτόμενο πίνακα!...<br /><br />(Δημήτρη, αν θέλεις σβήσε το προηγούμενο, λόγω λεκτικών ασυνταξιών και κράτα το μεταμοντέρνο...)Γιώργος Πρίμπαςhttps://www.blogger.com/profile/03714899704499337017noreply@blogger.com